Αυτή είναι η μετάφραση ενός κειμένου από το fanzine enajenados#7  που εκδόθηκε από την ομάδα taller de investigaciones subversivas UHP (εργαστήρι ανατρεπτικών ερευνών) τον μάρτη του 2003.

Το παρόν μανιφέστο δεν στοχεύει σε καμιά αισθητική κριτική, σε κανενός είδους ερμηνευτική προσέγγιση ή στο να προκαλέσει ευχαρίστηση στον αναγνώστη. Η ενατένιση είναι μια προδιαγεγραμμένη αποτυχία στην προσπάθεια προσέγγισης της αλλαγής: το να ανατρέψουμε την πραγματικότητα δεν έχει καθόλου να κάνει με το να προσπαθούμε με αδέξιο τρόπο να την ερμηνεύσουμε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα σοκ, μια αναλαμπή. Αυτές οι σελίδες ευχαρίστως καταδικάζονται στο να καούν. Αυτό που ακόμα λείπει να γραφτεί είναι το τί η φωτιά θα σύρει μαζί της.

Σαφέστατα προτείνουμε την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε το πεδίο ως ένα πρώτο βήμα με σκοπό να ξεκινήσουμε μια τρίτη βίαιη επίθεση στην ταξική κοινωνία1. Η θεωρητική δουλειά που κάνουμε είναι για να προσδιορίσουμε τη θέση μας μέσα σε αυτήν τη επίθεση, να εξετάσουμε τις δυνάμεις, τις κινήσεις και τις τακτικές που είναι απαραίτητες. Ως αντάλλαγμα, συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας πρέπει να απελευθερώσει και να ιχνηλατήσει αυτό το κεφάλαιο με τον δικό του τρόπο: κανείς δε θα το κάνει για εμάς.

Ως ¨ψυχιατρικοποιημένοι¨ αγωνιστές, καταλαβαίνουμε ότι ολόκληρος ο κοινωνικός άξονας είναι η Κανονικότητα. Η σχέση του υποκειμένου με αυτή ξεκινά από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής, και όχι μόνο μέσω των θεσμών της οικογένειας και του σχολείου. Κάθε φορά η χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων γίνεται όλο και πιο νωρίς: είναι σύνηθες πλέον να βλέπεις γιατρούς να δίνουν ηρεμιστικά σα καραμέλες στα ¨υπερκινητικά¨ παιδιά.

Παρόλα αυτά, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα σημείο κλειδί (που συνήθως εκδηλώνεται κατά την προσέγγιση στην εφηβεία, χωρίς απαραίτητα να είναι πάντα έτσι) κατά το οποίο ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων κατανοούν ότι υπάρχει κάτι στην Πραγματικότητα που ποτέ δε θα καταφέρνει να τους πείθει. Συχνά, φτάνουν σε αυτή την κατάσταση μέσα από την οπτική των γονιών τους… Αυτό το βλέμμα συνήθως δείχνει ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι και τόσο υπέροχος, ότι η ζωή δεν είναι απαραίτητα αυτό το όμορφο δώρο για το οποίο τόσες φορές μας μίλησαν. Όταν η αμφιβολία παίρνει μορφή μέσω  επανειλημμένων επώδυνων καταστάσεων, απογοητεύσεων, χτυπημάτων και απόγνωσης, δύο δρόμοι ανοίγονται συνήθως: από τη μία, η  αυτοκαταστροφή με όλες της τις εκδοχές (ναρκωτικά, αυτοκτονία, αυτοεξωστρακισμός κτλ) και από την άλλη η βουτιά –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στα δίχτυα του σύστηματος της ψυχικής υγείας. Έτσι συχνά βλέπετε τον εαυτό σας, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνετε πώς, σε ένα συμβούλιο δημόσιας υγείας, στο γραφείο κάποιου θεραπευτή -από τους χιλιάδες που μπορεί να προσφέρονται από την αγορά- ή κατευθείαν σε ένα κρεβάτι ψυχικής επιτήρησης σε ένα νοσοκομείο. Σε αυτό το σημείο δύο πράματα συμβαίνουν συνήθως: είτε κάποιος ρυθμίζεται ιατρικά και επιστρέφει για να ενωθεί με την κοινωνία λειτουργικά, σχεδόν σα να μην είχε συμβεί τίποτα (που συνήθως είναι πιο δύσκολο όσο πιο έντονη υπήρξε η σύγκρουση με το Κοινώς αποδεκτό/Κανονικό), ή κάποιος μπαίνει σε μια χρόνια δίνη (όσο συχνά οι γιατροί μας υπενθυμίζουν: “εξαιτίας της φύσης του, δε θα έπρεπε να εμμένουμε σε μία συζήτηση σχετική με τη θεραπεία, αλλά είναι προτιμότερο να πετύχουμε μια κοινά αποδεκτή ζωή όσο περισσότερο ευχάριστη γίνεται” ) συνεχούς φαρμακευτικού υποτροπιασμού και σε έναν χωρίς πρόθεση περιορισμό. Όταν ένα υποκείμενο που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, αντιληφθεί την ανάγκη να πολεμήσει ενάντια στην κοινωνία και την τυραννική ιδέα της Κανονικότητας που αυτή δημιούργησε, όταν ένας ¨ψυχιατρικοποιημένος¨ κηρύξει τον εαυτό του (χωρίς τη συναίνεση κανενός επαναστάτη παππά) αγωνιζόμενο ¨ψυχιατρικοποιημένο¨, αντιμετωπίζοντας τα φάρμακα- ναρκωτικα, τις δικαστικές εντολές ή τη βρώμικη επιστημονική εξουσία, τότε εγκαθίσταται ως επαναστατικό υποκείμενο σε αυτή την έρημο ομοιομορφίας και απογοήτευσης.

Η κατάσταση μέσα στην οποία έχει βρεθεί ο «ψυχιατρικοποιημένος» αγωνιστής, είναι η ίδια η έμβια αντίφαση μιας κατάστασης συνολικής. Είναι αυτός που λέει¨ οι κυρίαρχοι είναι μερικές φορές λάθος, οι προβλέψεις τους και οι επιστημονικές τους θεωρίες δεν αξίζουν μία: είμαι εδώ, δεν είμαι νεκρός ούτε ναρκωμένος, έχω ζήσει και συνεχίζω να ζω την κόλαση της Μηχανής και θέλω να ισοφαρίσω. Εδώ το σύστημα έχει χάσει τον αέρα της αθωότητας, και είναι απίθανο να ανακάμψει. Δεν έχει τίποτα με το οποίο μπορεί να σε αποπλανήσει. Η δημοκρατία παρουσιάζεται ως η γριά πόρνη που καλύπτει με makeup αυτό που είναι. Όσο η υγεία είναι κλεμμένη, κανένας δε θέλει αναμασήματα, μα απλά και απόλυτα εκδίκηση. Εδώ είναι η ευκαιρία που θα φέρει πίσω τη σύγκρουση απογυμνωμένη από κάθε ρεφορμιστική επιθυμία για πολιτικούς και κοινωνικό-δημοκρατικούς λόγους που θριαμβεύουν στις μέρες μας. Ανοίγει ένα πεδίο μάχης τόσο παλιό όσο και η ιστορία του κόσμου. Η Κανονικότητα ενάντια στην παραφροσύνη που δεν αποφασίζει να πεθάνει. Αυτή η τόσο τέλεια κοινωνία, η τόσο ανυποχώρητη και ελκυστική, έχει, ως εκ΄τούτου, έναν εχθρό ο οποίος την έχει δει και από τα έξω μα και από μέσα, ο οποίος δεν αναπαράγει την κανονικοποιημένη συμπεριφορά, ο οποίος είναι ένα φάντασμα που αναμένει στο πλάι του δρόμου με τα δόντια σφιγμένα.

Γνωρίζουμε πως τα εργαλεία της καταστροφής μας λειτουργούν, είναι απαραίτητο τώρα ο καθένας μας να κινηθεί βάση στρατηγικής. Από την αρχή βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση: δεν θα μας εξαγοράσουν αυξάνοντας τους μισθούς μας, δεν θα μας κάνουν να το βουλώσουμε δανείζοντας μας χώρους ή υποδομές, δεν μπορούν να διαπραγματευτούν μαζί μας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούν ούτε καν να μας δουν. Το μίσος έχει φτάσει βαθιά και δύσκολα θα αφαιρεθεί.

Δεν θέλουμε να δώσουμε υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο. Θέλουμε κάτι άλλο, και αυτό σημαίνει την καταστροφή του υπάρχοντος. Μέχρι τότε, δεν βρίσκουμε νόημα για περαιτέρω εικασίες. Δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε, δεν σκοπεύουμε να πείσουμε κανέναν.

Δεν φτάσαμε μόνοι μας στον πόνο, πέσαμε γιατί αυτοί μας εξώθησαν. Ένας κόσμος μας έριξε στο κενό, και ένας κόσμος θα πληρώσει για αυτό.

[1] Για να καταλάβουμε κάτι την σήμερον ημέρα, είναι απολύτως αναγκαίο να χρησιμοποιούμε ό,τι αποκρύπτεται.

[2] Η ανάγκη για στρατηγική είναι τώρα πιο ξεκάθαρη από ποτέ…Ο κεραυνός δε ταξιδεύει πάνω σε ευθείες γραμμές.

[3] Έχουμε πιστέψει όλα τα σκατά που από παιδιά μας έχουν κάνει να καταπιούμε, έχουμε αναπαράγει τον ανεπαίσθητο μηχανισμό της εξουσίας μέσω του οποίου μια επιβολή μετατρέπεται σε αξία. Αλλά από τότε που συνειδητοποιούμε τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού, μπορούμε να πούμε ότι το να επινοήσεις μια λύση δε σημαίνει ότι έλυσες και το πρόβλημα. Είμαστε το καθαρό παράδειγμα αυτού του γεγονότος. Βουβοί, παράφρονες, ηλίθιοι, τρελοί, διανοητικά καθυστερημένοι…Πόλεμος στον πόλεμο που τόσο καιρό πριν έχει κηρύξει τούτος ο κόσμος.

[4] Θυμάσαι τότε που ήμασταν αδύναμοι; Τότε στο σχολείο, κάθε μέρα ένα παιδί ξερνούσε, και ο δάσκαλος προσπαθούσε να τα κρύψει; Πόσοι από σας τώρα ξερνάτε στην άκρη της γειτονιάς, στην αίθουσα διδασκαλίας, στο γραφείο του γιατρού; Δεν καταλαβαίνετε; Είμαστε συνηθισμένοι στην αηδία.

[5] Μηχανισμός του πόνου. Έχουν κατασκευάσει μια πραγματικότητα με πολύ σφιχτά γρανάζια.

[6] Είναι καλύτερα να κερδίσεις έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που θα χάσουμε, από το να ζεις μέσα σε αυτό το σκουπιδοτενεκέ ονείρων.
Καλύτερα να αγωνίζεσαι ενάντια στην απάθεια, παρά να ζεις νεκρές ώρες.
Καλύτερα σε παραλήρημα παρά στον καθημερινό εφιάλτη.
Καλύτερα να ανοίγεις περάσματα παρά να κοιμάσαι στην βόλεψη σου.
Καλύτερα τρελός παρά ζόμπι.

[7] Είναι απαραίτητη η τάξη. Όχι ειδωμένη σα μια επιβολή, αλλά σαν ένας σκοπός. Στρατηγική δομή. Να σταματήσουμε να κολυμπάμε στη μέση του ωκεανού. Επιδίωξη μας η επίθεση. Η ζωή.

[8] Όλο το νόημα της ανατροπής έχει περιοριστεί ενάντια σε αυτό που θεωρείται κανονικό. Από εκεί αναδύονται ο πόνος και η ευχαρίστηση, και σχεδόν ποτέ σε ισάξια αναλογία. Γνωρίζοντας που βρίσκεσαι, σκιαγραφώντας μια πλοκή στην οποία ο καθένας έχει βυθιστεί, αυτά είναι βασικά σημεία να κατέχει κανείς για να μην πέφτει ξανά και ξανά. Επιδεικνύοντας χάρτες που μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε τους εχθρούς μας μένουμε ζωντανοί, μας βοηθά να μην καταλήξουμε να είμαστε κομμάτι στο βασίλειο των “αντικειμένων”.

[9] Οι άρχοντες του κόσμου και τα φερέφωνα τους που μας καλούν στους κανόνες του παιχνιδιού, δεν έχουν για μας καμία σημασία. Σε αυτό το σημείο του εφιάλτη, έχουμε κιόλας αντιληφθεί ότι ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να εισχωρήσουμε ή να αποχωρήσουμε από το ¨παιχνίδι¨. Αυτό καλύπτει την ολότητα του υπάρχοντος. Μάλιστα, λειτουργεί πατρονάροντας οτιδήποτε θα μπορούσε δυνητικά να υπάρξει. Όπως είναι οι ανυπολόγιστες δυνατότητες της εξουσίας στους καιρούς μας. Στην εποχή του Όργουελ, μπορούμε να πούμε ότι τα όνειρα μας παρακολουθούνται για αυτό τα κρύβουμε, τα ακονίζουμε, αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να μπούμε απόλυτα το κανονικό, για αυτό δε μπορούμε να παραιτηθούμε. Δεν μπορούμε να προδώσουμε τους εαυτούς μας…αλλιώς η απόλυτη κυριαρχία θα είχε επιτευχθεί.

[10] Το ατού μας: η τρέλα δύσκολα μπορεί να εξυγιανθεί. Μπορείς να διορθώσεις κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις; Όλες αυτές οι σύγχρονες ανθρώπινες επιστήμες που πειραματίζονται με ζωντανά πειραματόζωα, είναι κάτι παραπάνω από μια πρόφαση πίσω από την οποία προσπαθούν να κρύψουν όλα αυτά που τους διαφεύγουν;

Η τρέλα επίμονα σε προσανατολίζει σε ένα σημείο που ποτέ δεν ήθελες να κοιτάξεις.  Έτσι ο Τρελός απορρέει τέχνη και εχθρότητα, για αυτό δεν παύει να είναι αυτό που είναι, για αυτό είναι μόνος.
Ρίσκο.

[11] Ο πόλεμος πάντα γίνεται για να κερδιθεί. Οποιαδήποτε άλλη σχέση στο μυαλό ενός αγωνιστή θα ήταν ανούσια.

[12] Στην εξέγερση ενάντια στην κυριαρχία του ¨homo nor¬malis¨, είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστεί η μελέτη των διαφόρων ενεργειών της εξουσίας που διαμορφώνουν τις ζωές μας. Το ζήτημα δεν είναι να χτίσουμε μεγάλες θεωρίες ή να συστηματοποιήσουμε απολυτότητες( ή παγκόσμιο-τητες), αλλά να αναλύσουμε τους μηχανισμούς της κυριαρχίας. Να σύρουμε τo νήμα για να ξετυλίξουμε τη διάρθρωση της συνολικής κατάστασης. Επιζητώντας εργαλεία για να δραπετεύσουμε από το σύστημα. Ουρλιάζοντας στη μάπα των εχθρών μας για την (δικιά τους) αλήθεια και για άλλα ψέματα.

[13] Όταν εξετάζουμε από κοντά την ψυχιατρικοποιήση της καθημερινής ζωής, αποκαλύπτουμε την αθέατη πλευρά της εξουσίας. Κατά συνέπεια καταλήγουμε ότι όταν μια σκέψη δεν μπορεί να εκφραστεί με όρους καλού και κακού, εκφράζεται με όρους κανονικού και μη κανονικού(ανώμαλου), και αυτή η διαφορoποίηση μέσα στην κοινωνία δικαιολογείται με την επίκληση του θετικού ή του επιζήμιου για το άτομο. H διαιώνιση και η αναπαραγωγή του homo normalis και της επικράτειας του έχει ολοκληρωθεί μέσω της σχηματοποίησης της καθημερινότητας από την εξουσία. Η καθημερινότητα βρίσκεται από το σώμα των υποκειμένων μέχρι τις χειρονομίες τους, τις συμπεριφορές τους, τους λόγος τους. Και συμμορφώνεται με τη άσκηση των διαφορετικών τεχνολογιών που δρουν στην κοινωνία της κανονικοποίησης. Από όλα αυτά, εμείς ενδιαφερόμαστε ιδιαιτέρως για την ιατρική τεχνολογία και την εγκληματολογία.

Στην σκοτεινή πανουργία των ψυχιάτρων, και τα δύο έρχονται μαζί, δείχνοντας πως η ιατρική πρακτική συνδέεται με τη νόμιμη διαχείριση της καθημερινής ζωής.

Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης του ψυχιατρικού λόγου είναι η ιατρικοποίηση της συμπεριφοράς. Μπορούμε να το αντιληφθούμε στο έργο της ψυχιατρικής ως βοηθητική τεχνολογία στο δικαστήριο, ή στο απλό γεγονός ότι το valium είναι ένα βασικό κομμάτι της δυτικής κουλτούρας.

[14] Η ιατρική διάγνωση δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κατάλληλα εφοδιασμένο ψέμα. Το γρανάζι που εξασφαλίζει την καλή λειτουργία του θεάματος. Οι γιατροί είναι μπάτσοι. Οπλισμένα χέρια ενός τρόπου ζωής. Φοράνε ακόμα και στολές. Φάρμακα, νυστέρια, λουριά, ηλεκτρόδια θα έπρεπε να μας τρομάζουν τουλάχιστον όσο ή ακόμα περισσότερο από τα όπλα. Και φυσικά, θα έπρεπε να προκαλούν την ίδια περιφρόνηση και αηδία. Η ατιμωρησία τους, το κοινωνικό τους γόητρο, τρέφουν ένα μίσος δίχως σταματημό.
Και οι δύο-μπάτσοι, ψυχίατροι- δεν έχει σημασία ποιά πόρτα του παραδείσου φυλάνε, ευχόμαστε την ίδια μοίρα. Ο πόνος ποτέ δεν είναι τζάμπα, αυτό είναι ένα μάθημα που έχουμε διδαχθεί. Όχι, τότε η ειρήνη δεν μπορεί να μας ενδιαφέρει. Το να αντιτάσσεις το άλλο μάγουλο το αφήνουμε στα υποδεέστερα μυαλά που ακόμα είναι ανίκανα να καταλάβουν κάτι. Και για να πάμε λίγο παρά πέρα, ακόμα και αν δεν θέλαμε να απαντήσουμε, δεν θα είχαμε άλλες επιλογές από το να χτυπηθούμε.

Δεν υπάρχει διαφυγή. Έχουμε τσακιστεί εδώ και καιρό. Είμαστε αδιάλλακτοι προς αυτήν την κατεύθυνση: δεν αποδεχόμαστε τις θεραπευτικές αγωγές τους, ούτε τους εγκλεισμούς τους, ούτε τα ηλεκτροσοκ τους, ούτε τα όμορφα και επιστημονικά τους λόγια. Επιβιώσαμε μία φορά και επιστρέψαμε για μια ακόμα φορά για να μαχαιρώσουμε τους εχθρούς μας.
Ακούγεται αυτό κακό σε κανέναν; Όποιος αμφιβάλλει μπορεί να κάνει μια βόλτα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Θα έπρεπε να καταλάβουμε, να βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση των ταξικών μας εχθρών; Φυσικά και όχι. Αν το είχαν κάνει έστω και μία φορά, δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ.

[15] Ο πόνος έχει υλικοποιηθεί εδώ και χρόνια. Όλοι έχουμε μάτια για να το δούμε, οι βασανιστές δεν θα μπορούσαν να αποκλείσουν τον εαυτό τους από αυτήν την παρατήρηση. Ο καθένας θα έπρεπε να ξανασκεφτεί τη θέση του στη Μηχανή.

Μη φοβηθείτε ότι θα χάσετε την κοινωνική σας θέση ανάμεσα στους Κυρίους ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Εάν συνεχίσετε να μας καταστρέφετε, αρνούμενοι να αποδεχτείτε πως είμαστε άτομα, αντιμετωπίζετε το ρίσκο να χάσετε κάτι περισσότερο από μία ασφαλή θέση σε αυτή την πραγματικότητα.

[16] Θα μπούμε στην ιστορία και δεν θα μας βάλουμε κάτω από κανένα καθεστώς εξαίρεσης.

[17] Οι αξίες μας, σε καμία περίπτωση δεν είναι, ούτε θα είναι, αυτές της αγοράς. Δεν υπάρχει επιστροφή. Απορρίπτουμε μια για πάντα έναν τέλεια οργανωμένο κόσμο απογοήτευσης.

Η αγορά περπατώντας χέρι χέρι με την τεχνολογία (στην περίπτωσή μας κυρίως η ιατρική) χρεώνει με ανθρώπινο υλικό τις απαιτήσεις που η κοινωνική διαμόρφωση (καταναλωτική) προϋποθέτει.

Το βάσανο μας ως ¨πνευματικά άρρωστοι¨ είναι ακόμη ένα απαραίτητο στοιχείο στο ρου του κεφαλαίου που αναπτύσσεται στις δυτικές δημοκρατίες. Το θέαμα του πόνου μας μέσα από τεράστια οικονομικά συμφέροντα, μέσα σε αυτήν την απάνθρωπη κοινωνική ειρήνη: ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για να σταματήσει αυτό; Οι ναρκοεταιρίες; Οι επιχειρηματίες-θεραπευτές; Οι πανεπιστημιακοί ερευνητές; Οι δικαστές; Οι μπάτσοι;…Ο αγώνας ενάντια στο ψυχικό σύστημα υγείας δεν είναι ένας μερικός αγώνας, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αυτό που στηρίζει τελικά είναι η καταστροφή αυτού του κόσμου.

[18] Για εμάς, η δημοκρατία μας άφησε να δούμε το πραγματικό της πρόσωπο τη μέρα που πήγαμε για πρώτη φορά στο γραφείο του ψυχιάτρου.

[19] Ξέρουμε ήδη πως αυτό που σκεφτόμαστε είναι επικίνδυνο.
Με το να καταδείξουμε την ευκολία του να κάνεις λάθος.
Κάποια μέρα θα χρειαστεί να αγωνιστούμε σε ανοιχτό πεδίο με αυτούς που κατασκεύασαν όλη την αηδία!

[20] Η ψυχική ασθένεια δεν είναι απλώς και μόνο το αποτέλεσμα της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, αλλά μια κατάσταση αυτής. Το να είσαι γνώστης αυτού είναι κάτι το ουσιώδες για να μπορούμε να διακρίνουμε τους εχθρούς μας. Δεν θα υπάρξουν πια αθώοι δήμιοι.

Κλονισμένοι: το να ζούμε συνεχώς σε ένα καθεστώς υποκρισίας,  το να ζούμε μέσα στον καταιγισμό από ατελείωτες άδειες εικόνες, δίχως τίποτα απολύτως από πίσω φωνάζοντας σιωπηλά.

Ο θυμός δεν είναι μια παύση, αν και όχι φανερή, είναι απλώς μια ακόμη στιγμή στην μηχανή της παραγωγής και της κατανάλωσης.

[21] Αναγνωρίζουμε πως υπάρχει μια πραγματική σύγκρουση ανάμεσα στα μυαλά μας-στη λειτουργία τους- και της επικρατούσας οργάνωσης της ζωής. Σε αυτό συμφωνούμε με τους ειδικούς οι οποίοι απασχολούνται με τη διασφάλιση της αρμόζουσας ψυχικής υγείας της κοινωνίας. Όμως, η απόσταση και το κενό ανάμεσα στο εδώ το δικό μας και το εκεί το δικό τους, των οποίων την πραγματικότητα επιβεβαιώνουμε, δεν θα το διατρέξουμε ποτέ για χάρη τους. Δεν αποδεχόμαστε καμία παρεμβολή, δεν θέλουμε να προσαρμοστούμε στις ζωές τους και να μάθουμε να αναπνέουμε με τα συνθήματά τους… κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του εμπορεύματος. Μέσα στον πόλεμο των εξουσιών που είναι ο κόσμος, επιλέγουμε αποφασιστικά για τους εαυτούς μας και για τις επιθυμίες μας. Οφείλουμε κάτι σε κανέναν; Ο πόνος δεν πληρώνεται με υποταγή, σε αυτήν αντιτάσσουμε το κίνημα της διαρκούς επανάστασης και από αυτή την πλευρά πολεμάμε.

Αυτονομία και αυτό-καθορισμός ενάντια στη δημοκρατική αποξένωση. Τρέλα ενάντια στην εμπορική σοφία. Οργή και απελπισία ενάντια στα λεφτά και στην αισχρότητα.

[22] Η μηχανή αδυνατεί να προσεγγίσει την αλήθεια μας, δηλαδή την άρνηση αυτής της κοινωνίας. Το να την υπερασπιζόμαστε με καλούς τρόπους είναι αδύνατο. Άσχημοι καιροί. Ήρθε η ώρα για επίθεση.

[23] Ο φόβος δίνει θέση στον πόνο. Ή ομοίως…ο πόνος εγκαθιστά την παρουσία του και αναδύεται από το φόβο. Και ο φόβος έχει πάντα μια αφετηρία. Δεν έχει σημασία αν είναι παράλογος, αν είναι απρόβλεπτος, ή αν απλά τον σκεφτόμαστε. Οι δυσκολίες στην κατανόηση του ή ακόμα η πιθανή ακατανοησία του, δεν διαφυλάσσει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι προέρχεται από κάπου. Ο φόβος δεν είναι Θεός, παρόλα αυτά συνηθίζει να συμπεριφέρεται σαν τέτοιος: Σε αυτόν τον ισχυρισμό κατοικεί η ελπίδα. Ελπίδα που παίρνει μορφή από την ακόλουθη παρατήρηση: ο πόνος είναι η κατάσταση όλης μας της αλήθειας. Δεν έχει σημασία εάν στις μέρες μας η αλήθεια νομιμοποιείται από την πλειοψηφία. Οι μέρες μας έχουν δομηθεί στο ψέμα, στην πραγματικότητα πάνω από όλα είναι το ελάχιστο
δικιές μας, είναι θέαμα, είναι η αυτοκρατορία της μη-ζωής. Υπερασπίζοντας τις σκέψεις μας, η ελπίδα έχει γίνει αδύνατη. Δεν μπορείς να μιλάς σε αυτόν που είναι ανήμπορος να ακούσει. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι το σπρώξιμο και οι κραυγές δεν εξυπηρετούν σε κάτι.

Ο διάλογος έχει διαλυθεί από τα σκαριά, πρέπει να σταματήσουμε να χτυπάμε το κεφάλι στον τοίχο. Πρέπει να το σταματήσουμε ή να πάρουμε το ρίσκο του να εξαφανιστούμε, του να δώσουμε τη απόλυτη νίκη στον εχθρό. Πρέπει να αναλάβουμε την επίθεση.

Γιατί να συνεχίσουμε να δρούμε κάτω από κανόνες ενός παιχνιδιού που σε καμία περίπτωση δεν είναι το δικό μας; Ένα εξωγήινο παιχνίδι, όπου όλα είναι δοσμένα από τα πριν. Ένα φονικό παιχνίδι.

[24] Ήττα. Από τη στιγμή που κάποιος ξεπερνά τα όρια του, η άγνωστη δύναμη που τον κινεί δεν γνωρίζει κανέναν λογικό νόμο. Φτάνοντας σε αυτό το άγνωστο μέρος, το αδύνατο κερδίζει το αναπάντεχο προτέρημα του να είναι δυνατό. Όχι, κανείς δε μπορεί να κρίνει τις πράξεις μας μέσω της κοινής λογικής. Η μόνη εγγύηση ότι ένα καθορισμένο βήμα επιτυγχάνει ένα άλλο, μονάχα δικαιώνει το homo normalis. Kαι η λογική είναι ένα παιχνίδι που στα χέρια μας έχει εξανεμιστεί.

[25] Ενάντια στο υπάρχον, σε τελική ανάλυση, δεν έχουμε τίποτα παραπάνω να πούμε παρά ΌΧΙ.

[26] Ο διάλογος με τους εξουσιαστές δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να συμβεί. Η απολυταρχία των εμπορευμάτων δεν επιτρέπει να σχετικοποιήσει την θέση του, κάνει αδύνατη κάθε επικοινωνία γιατί οποιαδήποτε αντιπαράθεση έρχεται αντιμέτωπη με το σύστημα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν δύο δυνατότητες: έλξη ή σύγκρουση. Όταν οι σειρήνες του άσματος της δημοκρατικής αποπλάνησης αποτυγχάνει, το κυνήγι καταπίεσης ξεκινά.

Το Κεφάλαιο δεν αμφιβάλλει, πατάει στο φανατισμό. Η δυσπιστία της κοινωνικής καπιταλιστικής ισορροπίας, οικονομικής και οικολογικής, αντικατοπτρίζεται στο αλάθητο του συστήματος του: απόλυτο και αναμφισβήτητο… και χωρίς τρόπο να κατασκευαστεί διαφορετικά. Ένας γαμημένος παραλογισμός.

Το κεφάλαιο παραμένει μα δεν πείθει. Η εσωτερική συνοχή δεν διαφυλάσσει το σύστημα από τη βαρβαρότητά του.

[27] Ο άνθρωπος έχει γίνει ένα τέρας εργασίας  εγκαταλελειμμένος στην οδύνη της ίδιας του της παραγωγής…

Καταδικαστέα η ανθρωπότητα, καταδικαστέα τα δικαιώματα και οι αξίες της. Είμαστε Κάτι Άλλο. Πως να μας ονομάσετε; Ποιοί είναι αυτοί οι τρελοί άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι νεκροί και ποτέ δεν φτάνουν να είναι; Ποιοί θα έπρεπε να παραδοθούν και να μη σταματήσουν ποτέ να χτυπούν; Μήπως ανήκουμε σε μία οικογένεια χωρίς όνομα; Μπορεί να είναι ότι η τρέλα μας, αυτή η καπιταλιστική τρέλα, μας δίνει το κλειδί προς την αορατότητα; Οπότε, που να μας τοποθετήσουμε; Σε ποιο διαμέρισμα ή κουτί; Υπάρχει ένα μέρος για τους ¨ψυχιατρικοποιημένους¨ αγωνιζόμενους μέσα στο δίκτυο των αντιθέσεων με το οποίο το σύστημα έχει κατακτήσει την ανθρώπινη ζωή; Ένα μυστικό: η νεοσύστατη ανασφάλεια, με την οποία το σύστημα από μόνο του μας έχει απορρίψει, είναι η δύναμη μας…αφού στα μάτια του είμαστε τίποτα, μπορούμε να γίνουμε τα πάντα. Και αυτό είναι αυτό ακριβώς που γυρεύουμε.

[28] Τι είναι περισσότερο ξένο από την ψυχική ασθένεια που ψάχνει την αυτό-αξία της μέσα από την αδιάλλακτη αντιμετώπιση με το ίδιο το σύστημα; Είμαστε αυτός ο αναρίθμητος εχθρός, αυτή η πολεμική μηχανή που η εξουσία δεν έχει ποτέ προβλέψει ως μία απειλή και πέταξε στα σκουπίδια της. Για αυτό ακριβώς, δεν μπαίνουμε στην παρατημένη διαλεκτική στην οποία και οι δύο πλευρές της μάχης , αμοιβαία, δίνουν ζωή (αντιστρέφοντας την κριτική στο να είναι μέρος αυτού που κριτικάρεται), κλείνοντας για πάντα τον κύκλο της απώλειας. Είμαστε και φέρνουμε την υποψία του χάους.

[29] Και εμείς τι; Ποιός πηγαίνει ή μπορεί να μας οδηγήσει; Ποιος θα θέλει να αναγορευτεί ως ο καινούργιος μας αφέντης; Θα θελήσουν να μας πείσουν ότι ίσως μπορούν να μας προσανατολίσουν και να μας διευκρινίσουν μια επικράτεια που κατά ένα μεγάλο ποσοστό μπορούμε να επιβεβαιώσουμεότι την αγνοούν απόλυτα;
Πρέπει να βρούμε τα όπλα που ο εχθρός δε θα μπορούσε ποτέ να αποκαλύψει.

[30] UBI LΕONES (αρχαία επιγραφή ίχνη της οποία βρέθηκαν στις παρυφές της ρώμης)
Ποια είναι τα όρια-από τα οποία παραμένει ο πραγματικός κίνδυνος- του Δυτικού πολιτισμού;
Είμαστε πιο πέρα.
Άς έρθουν να μας ψάξουν αν θέλουν.

[31] Χωρίς καθόλου φάρμακα, χωρίς ηλεκτρόδια, χωρίς ζώνες, χωρίς κλειδαριές…Πως η κοινωνία θα δεχθεί αυτή τη διαφορά με την οποία θα της λάχει να ζήσει; Η μόνη παρουσία ενός κόσμου μιας πολυπλοκότητας δομημένης όπως η δικιά της, θα επιφέρει αποδιοργάνωση και τρόμο.
(Θα είναι αυτό που αποβλέπουμε στους τρομοκράτες; Εσείς θα πείτε).

[32] Κανείς δε μας κάλεσε, αναδυθήκαμε από αυτό το “μακρινό μέρος” μέσα στο οποίο είμαστε περιορισμένοι. Το παρόν μας θέτει σε κοινή θέα την εύθραυστη υποκρισία στην οποία η πραγματικότητα του homo normalis έχει χτιστεί. Το παρόν μας είναι το πρώτο βήμα στην καταστροφή του κόσμου. Η επανάσταση που ποτέ δεν υπήρξε είναι κιόλας εδώ.

[33] Στη φλόγα της μάχης, που θα πάνε για μας πιάσουν; Θα προσπαθήσουν οι υποστηρικτές του Κανονικού να παίξουν το παλιό παιχνίδι της διείσδυσης στο μυαλό του αντιπάλου και να σκεφτούν όπως σκέφτεται; Όχι, δεν είναι τόσο ανόητοι. Γνωρίζουν καλά ότι θα διαρκούσαν λιγότερο από το τίποτα.

[34] Είμαστε μακριά ή κοντά;
Έχουμε το πλεονέκτημα ότι ακόμα δεν το έχουν ξεκαθαρισμένο.

[35] Ζήτω η τρελή ανωμαλία, γιατί είναι βάρβαρη ανωμαλία!
Επικαλούμαστε την μεγάλη αντίφαση του σαπισμένου και αργοπορημένου καπιταλισμού στον οποίο βρεθήκαμε, ο οποίος περιέχει τη δική του δημοκρατική προπαγάνδα με την ύπαρξη των ανωμαλιών: πώς να διαφυλάξεις την συνοχή την κοινωνικής οργάνωσης ενάντια σε αυτή την περίεργη και στιγματισμένη τρέλα και, την ίδια στιγμή, να διατηρήσεις την φιλελεύθερη θέση που στηρίζεται στο χυδαίο πιστεύω της “ανθρώπινης” δικαιοσύνης και ισότητας;
Τα θέλουμε όλα, μα δεν λαχταράμε κάτι.
Τίποτα που θα πάρουμε με τη βία δεν θα σβήσει τη δίψα. Μόνο η καταστροφή θα το κάνει, μόνο η δυνατότητα που θα φτάσουμε κάποια στιγμή όπου δε θα περιμένουμε τίποτα και όλα θα μπορούν να συμβούν. Για να ασπαστούμε την αξιοπρέπεια.

[36] Aν δεν καταπιούμε τα χάπια τους, πως θα μας καθησυχάσουν?

[37] Χωρίς να γνωρίζουμε, χωρίς να βλέπουμε, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε. Ζώντας σε λήθαργο, φυτοζωώντας: δεν θα είναι αυτό κάτι ακατανόητο που θα τους πιτσιλίσει. Τι θα κάνουν τότε; Ίσως να ζήσουν; Η γη είναι γεμάτη με ζόμπι. Ο homo normalis βρωμάει.

[38] Μίσος είναι η αντίθεση του αλτρουισμού: ένα συναίσθημα που ρυθμίζει την οικονομία των σχέσεων υποκειμένου- αντικειμένου καθώς διασφαλίζεται η ταυτότητα του εαυτού. Το να ζεις με αυτό-σεβασμό χρειάζεται όχι μόνο να αγαπάς αλλά επίσης και να μισείς, προσπαθώντας να καταστρέψεις οτιδήποτε υπονομεύει την αξιοπρέπεια μας¨.

[39] Η υπέρ-εφοδιασμένη μιζέρια προκαλεί ασθένεια.
Η νόσος φαίνεται να είναι η μόνη φόρμα ύπαρξης που παραμένει κάτω από την αιγίδα του οργανωμένου ψέματος.
Και αυτό πονάει.

[40] Απόφαση: Είτε διαλύουμε τους εαυτούς μας μέσα στην ιστορία, ή γινόμαστε οι πρωταγωνιστές της. Η δεύτερη επιλογή είναι κατανοητή μόνο από την οπτική του ρίσκου. Μπορούμε να πεθάνουμε …ή να επιβιώσουμε στη φυλακή, ή να μείνουμε τελείως μόνοι, ή να γίνουμε τρελοί – περισσότερο και από τρελοί. Αυτή η πιθανότητα δεν μπορεί να απορριφθεί. Παρόλα αυτά, η πρώτη επιλογή, η αποδοχή της καλά εφοδιασμένης με εμπορεύματα μιζέριας, σημαίνει μόνο θάνατο. Τίποτα παραπάνω.

Συνέπεια: αν επιλέξουμε, οφείλουμε να προκαλέσουμε τρόμο σε αυτόν που θα έπρεπε να φοβάται. (Ίσως αυτό είναι το μόνο σημείο στο οποίο αναγγέλλουμε τους εαυτούς μας δημοκράτες. Δημοκρατικοί: μπουχτισμένοι από το γεγονός ότι ο φόβος είναι η κληρονομιά ενός μόνο κομματιού του πληθυσμού, συνηγορούμε στη δημοκρατικοποίηση του φόβου. Θέλουμε να κυνηγήσουμε με την ίδια λύσσα που από πάντα έχουμε κυνηγηθεί, και να δείξουμε την τρομερή πραγματικότητα του πόνου μας. Για να ανατρέψουμε ό, τι φαινόταν αιώνιο, θέλουμε να το διασκεδάσουμε).

[41] H ζωή ως έχει είναι ένα χάπι που μας αναισθητοποιεί μέχρι το τέλος των ημερών μας.
Το παιχνίδι και η φωτιά ως μια δύναμη που μας επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας, να έρθουμε σε επαφή με το νόημα του να μην είσαι νεκρός.

Ανακαλύπτοντας τους Άλλους, αυτούς τους ανεπιθύμητους που αγαπάμε τόσο πολύ. Αλληλεγγύη, λαθρο-επιβίβαση.

Να αναζητήσουμε τα όπλα , να ανοίξουμε τις εξόδους. Ώστε ο homo normalis να πνίγεται με το κανονικό και το παθολογικό, να μάθει ότι και αυτός μπορεί να κλάψει.

[42] Αντίθετα με αυτό που συνήθως λέγεται, τα ναρκωτικά δεν βοηθούν κάποιον να δραπετεύσει από αυτή την πραγματικότητα (αν τελικά ήταν έτσι, θα πηγαίναμε όλοι στράφι χωρίς την παραμικρή αντίσταση), παρά, η λειτουργία τους είναι να καθιστούν δυνατή την ύπαρξη μέσα σε αυτή.
Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του…

[43] Για να καταλάβουμε. Στην κατανόηση , παραποιούνται τα όπλα που λένε αντίο σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Από τη στιγμή που καταλάβαμε πως είτε χωνεύουμε την πραγματικότητα αργά-προσπερνώντας το ερώτημα που αμφισβητεί το πώς αυτό συμβαίνει- είτε αυτή εκρύγνειται στον ουρανό τη στιγμή που την έχουμε αποβάλλει από μέσα μας, ο δρόμος δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω. Ο χρόνος μένει ανοιχτός όπως μια αιχμηρή λεπίδα που παραμένει μέσα σε ένα φρέσκο τραύμα. Και τότε, οτιδήποτε μπορεί να γίνει.

[44] Το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος μπορεί μόνο να χωνευθεί σε μικρές δόσεις, η φονική δυνατότητα, εκδηλώνεται στα μάτια αυτών που έχουν διαισθανθεί πώς λειτουργεί. Το Τίποτα αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα. Η προοπτική, που έχει σχεδόν μετατραπεί σε στρατιωτικό προνόμιο, επιβάλλει την τιμή της απογοήτευσης και της διάρρηξης σε όλους όσους κοίταξαν και κάτι έσπασε μέσα τους.

[45] Πρέπει να μάθουμε να μην τρέχουμε ώσπου να καταλάβουμε πως δεν καταδιωκόμαστε. Κατά συνέπεια, θα είναι πιο δύσκολο να παγιδευτούμε. “Ο φόβος μπορεί να είναι σύμμαχος, τότε σε κάνει να είσαι περισσότερο επιφυλακτικός και πιο πονηρός. Αλλά αν χεστείς στα παντελόνια σου, ο εχθρός θα σε βρει απλά μυρίζοντας τη μυρωδιά του σκατού.”

[46] Τα παιδιά παίζουν κρυφτό. Ένας έχει πιαστεί στη κρυψώνα του, στην απειλή του χαφιέ καλύπτει τα μάτια του με τα μικρά του χέρια. Σκεπτόμενος ότι επειδή είναι ανήμπορος να δει, ο άλλος δεν θα τον ανακαλύψει. Εσφαλμένα μένει στην καβάτζα του τυφλού, αλλά βαθιά μέσα του ξέρει πως έχει ήδη πιαστεί. Και ακόμα, επαναλαμβάνει την χωρίς νόημα χειρονομία: κρύβει το πρόσωπο του, αρνείται να κοιτάξει. Έτσι λοιπόν το παιχνίδι της ανατροπής, δεν θα υπάρξει ώσπου να μάθει πώς να ξεπεράσει αυτό το λάθος.

[47] Όχι άλλα παραμύθια.

Η συνείδηση είναι η σπίθα που ανάβει το φιτίλι. Μόλις η ανάφλεξη ξεκινήσει, οι κουρτίνες σκίζονται μια μια.. Η γλώσσα του κόσμου παύει να είναι κωδικοποιημένη, υποθετικά αρχίζει να βλέπει, και ανακαλύπτουμε ότι όλα αυτά δεν είναι ένα άσχημο όνειρο, αλλά ένας αιώνιος εφιάλτης. Ο homo norma¬lis δεν ζει, απλά περιμένει. Το γεγονός ότι εμείς το ξέρουμε και αυτός όχι μας διαφοροποιεί. Διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετική διάσταση. Όπως θα καταλαβαίνετε, στα μάτια μας, είναι ξεκάθαρο ποιος κατέχει την ανωτερότητα. Είναι μια ερώτηση ειλικρινειών, αυτός ο απατηλός πολιτισμός διήρκησε παρά πολλούς χειμώνες. Το ψέμα πρέπει να δώσει δρόμο σε κάτι άλλο. Η τρέλα είναι η δικιά μας υποψήφια. Το να καταλαβαίνεις σημαίνει να βλέπεις τα πράματα όπως είναι, εγκαταλείποντας τη συνθήκη της πλάνης, ανακαλύπτοντας το εμπόρευμα σε κάθε μέρος της πραγματικότητας. Μάθε το νόημα. Κάντο να πέσει.

Άπαξ και αποσχιστήκαμε από αυτή την κοινωνία και ξεκινήσαμε τη συνομωσία μεταξύ ίσων στο φως του φεγγαριού, θυμός και όνειρα ανθίζουν στις καρδιές μας. Για να κυνηγήσεις τα πρώτα χρειάζεται ο θυμός. Χωρίς οργή που να αντιτάσσεται σε αυτό που υπάρχει, ο καθένας είναι ζόμπι: χέζει, κοιμάται, δουλεύει, πίνει, γαμάει, αγοράζει, προσεύχεται…ζει σε ένα νεκροταφείο και είναι περιτριγυρισμένος από σαπίλα, οι μέρες του είναι ατελείωτα θανατερά τελετουργικά που ο μόνος τους σκοπός είναι η καταστροφή. Οργή χωρίς όνειρα είναι μια τζάμπα λεία, τα όνειρα χωρίς τη μεταμφίεση της άγριας άρνησης είναι χίμαιρες. Και τα δύο, μαχαίρια φτιαγμένα από μια αστρική νύχτα- ένα στο κάθε χέρι-, είναι οι θησαυροί μας, είναι η απειλή μας.

[48] Ενάντια στην υγιεινιστική οπτική του homo normalis, είναι απαραίτητο να τα ρισκάρουμε όλα από τη αρχή και για πάντα.

[49] Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παραχωρήσεις. Δεν θέλουμε να έχουμε να κάνουμε με τη γαμημένη ανθρωπότητα. Είμαστε Άλλο Πράμα. Στην ασφάλεια αυτού του γεγονότος κατοικεί η δικιά μας αντίσταση στο θάνατο. Το ανθρώπινο όν έχει φτάσει να είναι το νορμάλ όν, και ξέρουμε ήδη πολύ καλά ότι η ζωή έχει σχεδιαστεί για αυτούς που είναι της ίδιας φάρας.

[50] Δεν προσπαθούμε να σώσουμε κανέναν. Τα ζόμπι είναι συνήθως χαρούμενα με την κατάσταση τους. Αγκάλιασε τους δικούς σου, ανακάλυψέ τους στις σκιές. Ανέπνευσε μαζί τους, φτιάξε μια ομάδα, κάνε επίθεση στην πόλη.

[51] Απάτη: αυτός είναι ο τρόπος που εξηγούμε το θέαμα που επικραττεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ένα θολό πεδίο, μια αδέξια πλεκτάνη. Επιθυμούμε να γίνουμε οι αρχηγοί των αιρέσεων.

[52] Άνοιξε τα μάτια σου: για να αντέξεις μια όξινη βροχή. Πρέπει να τη δούμε να έρχεται και να λειτουργήσουμε συνειδητά.
Τίποτα να προσφέρουμε, τίποτα να λάβουμε. Έτσι δουλεύει η επικοινωνία στην καταρραμένη πόλη. Είναι το ίδιο το πόσο πιστεύεις ή το πόσο έχεις ήδη πιστέψει. Η μόνη βάσιμη συνταγή είναι αυτή της απογοήτευσης. Η κατάρρευση επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, και όμως τίποτα δεν καταλήγει στην πτώση του όλου. Η βρώμικη σφαίρα στροβιλίζεται. Κάψτε!

[53] Η Κανονικότητα είναι παντού.
Ναι, ζει εξίσου στις “αντί-καπιταλιστικές” συλλογικότητες, στα “επαναστατικά” συνδικάτα, στους λυτρωτικούς συνεταιρισμούς, στις καταλήψεις, στην “διάχυτη οργάνωση”, ανάμεσα στους σαμποτέρ της νύχτας, στις “ομάδες συγγένειας”… Απογοήτευση. Βασικά, ήταν πραγματικά ηλίθιο να φτάσεις να σκέφτεσαι ότι είναι το ίδιο (ή έστω πλησιάζει) το να λες ότι κάποιος είναι ενάντια σε κάτι, από το να αντισταθείς πραγματικά σε αυτό το κάτι. Και έτσι αναζητούμε καταφύγιο στην κενότητα της αγωνιστικότητας, και καταλήγουμε να θλιβόμαστε με την επαλήθευση ότι ο homo normalis έχει κιόλας εξαπλώσει το λόγο του στα έγκατα των υποτιθέμενων αντιπάλων. Δεν υπάρχει κανένα πεδίο απελευθερωμένο εκ των προτέρων. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό. Ο homo normalis είναι ένας διαχειριστής, ένας λογιστής που παίρνει το απόθεμα των επενδύσεων. Αυτή η δραστηριότητα ανθίζει οπουδήποτε τα μάτια μας σταματάνε, οι επιγραφές δε σημαίνουν πια κάτι.
Η συντριβή μας ήταν αυτό που μας έκανε να μην μπορούμε να της προσφέρουμε τίποτα.
Και ακόμα, προτιμάμε να γιορτάζουμε τη ένδεια μας παρά να οδηγηθούμε στο θρήνο.

[54] Είναι ένα λάθος του κεφαλαίου, το οποίο θα πονέσει για μια ζωή, το να έχεις ψάξει για φίλους εκεί που θα μπορούσαν να είναι μόνο “γνωστοί”.
Η εμφάνιση δεν έχει καμιά ποιοτική αξία. Ούτε η χειρονομία που αναπαράγει την εμφάνιση.
Μέσα στο ανταγωνιστικό πολιτικό γκέτο, οι συμπεριφορές πάνω στις οποίες η κοινωνία που της ασκείται κριτική εφαρμόζεται, αναπαράγονται μηχανικά. Κατά συνέπεια, κανόνες, ρόλοι και πρότυπα εγκαθιδρύονται, όντας συχνή η εμφάνιση μηχανισμών αποκλεισμού που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μπάσταρδη γη της κοινωνικής δομής. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο, προτιμούμε να είμαστε περιθωριοποιημένοι- περιθωριοποιημένοι (παρά περιθωριοποιημένοι στο τετράγωνο). Είναι θέμα επαναστατικής κομψότητας.
Ειλικρίνεια.

[55] Σε μία θεαματικά οργανωμένη πραγματικότητα, οι εικόνες από μόνες τους δεν αξίζουν τίποτα. Ο homo normalis μπορεί να έχει “επαναστατική εμφάνιση”, να είναι καταληψίας ή να φοράει μαύρα ρούχα και να φορά κουκούλα. Το ουσιαστικό ζήτημα παραμένει: ο εμπορικός λόγος με τον οποίο διαχειρίζεται τον κόσμο, η μέτρηση της αποδοτικότητας.
Και η ασθένεια δεν έχει τίποτα να προσφέρει, δεν υπάρχει πιθανή ανταλλαγή με το χαμόγελο της κανονικότητας ( δεν έχει σημασία από ποιόν έρχεται). Στο τραπέζι, μπορούμε μόνο να βάλουμε την κακή διάθεση, την επιθυμία για επίθεση που έχουμε οικοδομήσει πάνω στη συντριβή του πόνου μας. Πολεμάμε τον ψυχολογικό πόλεμο που αυτή η κοινωνία έχει εξαπολύσει, και αυτός είναι ένας αγώνας που σχεδόν κανείς δε θέλει να δει. Δεν υπάρχει κανείς σπουδαίος μάρτυρας ούτε κανένα σπουδαίο έργο που να σχετίζεται με τα μέσα αντιπληροφόρησης, η μάχη είναι μυστική, καθημερινή και μέχρι το θάνατο, και όταν οι άνθρωποι ηττώνται και η φυλακή είναι μέσα στον καθένα και η μπλε στολή αλλάζει σε λευκή. Οι υπόλοιποι πάντα κοιτάζουν από την άλλη μεριά. Μοιάζει ότι η αρρώστια δίνει περισσότερη αηδία από την αηδία που προσφέρει αυτός ο κόσμος. Έχει επιτευχθεί ο πρώτος από τους στρατιωτικούς στόχους των εχθρών μας και του βρώμικου πολέμου τους. Απομόνωση.

[56] Έχουμε ξοδέψει τις μέρες μας ψάχνοντας για την δύναμη ανάμεσα στα συντρίμμια, αλλά τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν προς τα εκεί που έπρεπε να προσανατολιστούμε. Αυτό που επιδιώκουμε δεν μπορεί να κατοικήσει μέσα σε αυτόν τον μίζερο κόσμο που δεν είναι δικός μας, του οποίου το φόντο είναι μια snuff-movie που παίζει αιώνια. Το περίγραμμά του είναι εδώ σε αυτό το άστρο, που είναι έτοιμο να εκραγεί, που ο καθένας μας κουβαλάει στις πλάτες του. Μπορούμε να πούμε ότι τώρα, που χάσαμε έναν ολόκληρο κόσμο και βλαστημάμε με όλη τη δύναμη των ψυχών μας, είμαστε έτοιμοι να κατακτήσουμε έναν καινούργιο που θα είναι όλος δικός μας.

[57] Σκέψεις πάνω στην επίθεση:

•Πηδάς πάνω στον εχθρό και ενώ αυτός προσπαθεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει, εσύ έχεις ήδη επιτεθεί. Μόνο έτσι η δυνατότητα να ανταποδώσει μπορεί να εξαφανιστεί, μόνο με αυτόν τον τρόπο όλα είναι αναπάντεχα για αυτόν, ενώ εσύ έχεις ήδη δει τα πάντα.
•Ο εχθρός δεν είναι σχεδόν ποτέ διακριτός. Τουλάχιστον όχι σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο σαν τον δικό μας, στον οποίο υπάρχει το παράδοξο ότι το να χτυπάς μπορεί ακόμη και να είναι παρηγοριά για τον αντίπαλό μας. Είναι ένα σώμα, ένας οργανισμός που είναι αναγκαίο να κομματιαστεί για να βρεις τα αδύναμα σημεία- όχι αθώα- για να επιτεθείς.

[58] Όντας αρκετά σοφός για να καταλάβεις τη λειτουργία του κόσμου, ένας ολόκληρος δρόμος για να τρέξεις απλώνεται μπροστά, με μοναδικό σκοπό να ζήσεις μια ζωή.
Σύγκρουση.

[59] Για να αναλάβουμε τις αντιφάσεις. Και η συνέπεια, ο πόνος του να ζούμε με αυτές. Ό, τι μπορείς να νιώσεις τόσο βαθιά είναι δύσκολο να εξαφανιστεί για πάντα. Θα παραμείνει για πάντα μια αναμμένη φλόγα. Έτοιμη να τα κάψει όλα. Χωρίς συμβιβασμούς, με οποιοδήποτε κόστος.

Η ένταση κάνει τα νεύρα σμπαράλια. Μας οδηγεί στην μοναξιά. Μας κάνει τρελούς. Για τώρα, δεν βρίσκουμε τίποτα διαφορετικό απ το να εκραγούμε. Τέλος της διαδρομής, μιας διαδρομής κατά την οποία αυτός ο κόσμος με τις αξίες του μας οδήγησε με κλωτσιές. Πάντα ήξεραν καλά τι έκαναν.

[60] Ένας τρόπος ζωής έχει αποτύχει. Η τυποποίηση είναι το όνομα του καταναγκασμού μετά την εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Δημοκρατική ομοιομορφία. Η γενική ιδέα της ύπαρξης έχει διαστρεβλωθεί σε υπακοή. Κοίτα στους δρόμους. Κοίτα στην τηλεόραση. Κοίτα στον άνθρωπο χωρίς θέληση. Η ασθένεια μας είναι μάρτυρας, δικαστής και η φράση είναι: ένας τρόπος ζωής έχει αποτύχει.

[61] Δεν προσφέρουμε μια διαφορετική διαχείριση της πραγματικότητας. Δεν προσφέρουμε καμιά μεσσιανική εναλλακτική πάνω στο υπάρχον. Απαιτούμε το τέλος της
αισχρότητας, τη άρνηση του Δυτικού πολιτισμού, το θάνατο ενός τρόπου ζωής (ή καλύτερα μίας μη-ζωής) και του ανθρώπου που την έχτισε. Η εποχή του homo normalis πρέπει να τελειώσει πριν, μέσα στην ηλιθιότητά τους, κάνουν ολόκληρο τον πλανήτη να εκραγεί. Από την αρρώστια φωνάζουμε υπερ μιας ανθρωπολογικής μετάλλαξης, η μόνη που μπορεί με αξιοπρέπεια να ονομαστεί Επανάσταση. Είναι απλό: θέλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας.

[62] Ο homo normalis είναι ουσιαστικά ένα δειλό όν. Ένας χασάπης κρυμμένος πίσω από το πρόστυχο χαμόγελο των καλών προθέσεων. Το καθήκον: να αποκαλυφθεί.

[63] Ο επαναστατημένος είναι ένας αυτόχειρας, που απλά δεν αποδέχεται τη μοίρα που η μηχανή του έδωσε.
Είναι απλό να ζητάς μια ζωή που αξίζει να βιωθεί.
Αυτοί που αρνούνται ολοκληρωτικά αυτήν την κοινωνία, έχουν ήδη αντιμετωπίσει το ρίσκο του θανάτου. Ο αγώνας ενάντια στο υπάρχον είναι ένα οπλισμένο αντίο. Πόλεμος ή αυτοκτονία.

[64] Το να μην προσμένεις τίποτα δεν σημαίνει να συνηθίζεις την ήττα.

[65] Θα φέρουμε την καταιγίδα στο όνομα της αγάπης μας. Ας μην προσπαθήσει κανείς να τη διαγνώσει, ποτέ δεν θα του βγουν οι λογαριασμοί.

Χαθήκαμε στην τρέλα. Το δάσος που περπατούσαμε μας κατάπιε. Μερικές μέρες πριν, μερικούς μήνες πριν, βρήκαμε ένα μονοπάτι θαμμένο κάτω από τα φύλλα του φθινοπώρου. Περπατήσαμε, και ακόμη περπατάμε. Αργά αργά φτάνουμε στα όρια. Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα πέσουμε. Ετοιμαστείτε, είμαστε εδώ. Μακρά η ζωή για τα παιδιά που αγωνίζονται!

Μάρτης, 19 χρόνια μετά την εποχή του Όργουελ

1 Η πρώτη χρονολογείται απο την παρισινή κομμούνα έως την ισπανική επανάσταση και η δεύτερη απο το Μάη το ‘68 μέχρι τα τέλη του ‘70 στην Ιταλία με την ήττα των αγώνων των αυτόνομων εργατών.