To παρακάτω κείμενο αποτελεί μια κριτική τοποθέτηση στο φοιτητικό κίνημα και τον κοινωνική ταυτότητα του φοιτητή και τους αγώνες του μέσα από την εμπειρία την ισπανικής πραγματικότητας.
Αυτή είναι μια προκήρυξη. Δεν είναι ένα βιβλίο, ούτε ένα φυλλάδιο, μία μπροσούρα ή ένας φάκελος εγγράφων, είναι μια προκήρυξη. Το κείμενο αυτό δεν προσποιείται σε καμία περίπτωση να είναι αντικειμενικό ούτε απαιτεί την ομοφωνία. Οι στόχοι του είναι πολύ μεγαλύτεροι, διότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να είμαστε μετριοπαθείς όταν μπορούμε να αναρριχηθούμε στο μέγιστο. Και ποιο είναι αυτό; Δεν θέλουμε να έχουμε όρια. Δεν ξέρουμε εάν τα έχουμε ή όχι, αλλά αυτό δε μας απασχολεί, ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ να έχουμε όρια, θέλουμε να υπερβούμε τους εαυτούς μας. Αυτό που μας νοιάζει είμαστε εμείς. Αυτό που μας νοίαζει είναι τα εμπόδια και οι εχθροί στο βαθμό που μας σταματούν από το να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε και να παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Εάν δεν μας εμποδίζουν δεν υπάρχουν. Και εάν το κάνουν, πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν. Σπαταλήσαμε ήδη αρκετό καιρό σκεφτόμενοι τον εχθρό, το Σύστημα, το Κεφάλαιο και τόσα άλλα. Νομίζουμε ότι είναι καιρός να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους εαυτούς μας. Τι μας αρέσει; Τι δεν μας αρέσει; Τι θέλουμε; Τι δεν θέλουμε; Ποιές είναι οι πραγματικές επιθυμίες μας;
Αυτός είναι ο στόχος μας και είμαστε σε θέση να τον πετύχουμε, και αυτόν και όλα τα υπόλοιπα.
Έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες, αυτό που ουσιαστικά υπάρχει ήδη έρχεται στο φώς και μπορεί πραγματικά να υπάρξει.
Όπως μερικοί φοιτητές της πρώιμης ιστορίας των φοιτητικών κινημάτων της εποχής του ‘60 είπαν· οι φοιτητές είναι μια τάξη από μόνοι τους. Δεν είμαστε μισθωτοί εργάτες, αν και η πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να γίνει, ούτε αφεντικά όπως μερικοί προορίζονται να γίνουν. Δεν είμαστε πουθενά, είμαστε ακόμα στη μετάβαση, στη διαδικασία. Δεν θέλουμε να πούμε ότι είμαστε ασφαλείς από αυτό το σκατένιο Σύστημα, αλλά λέμε πως υπάρχουν οι υλικές και πραγματικές συνθήκες να επαναστατήσουμε, να εξεγερθούμε ενάντια σε αυτό που δεν θέλουμε και για αυτό που θέλουμε.
Δεν έχουμε υπάρχοντα, τίποτα δεν είναι δικό μας. Δεν έχουμε δικό μας σπίτι, αυτοκίνητο, οικογένεια ή παιδιά για τα οποία να είμαστε υπεύθυνοι, οπότε δεν μας ξεγελούν με ένα λόγο που μας κατατάσσει σε μία προνομιούχα τάξη, γιατί δεν έχουμε καμία ιδιοκτησία. Ακόμα μας λείπει να έχουμε τα πάντα. Έχουμε τα πάντα μπροστά. Είναι το πρώτο σημείο για το οποίο θα πρέπει να έχουμε συνείδηση: δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Εάν σταματήσουμε να πηγαίνουμε στα μαθήματα, δεν θα απολυθούμε από τη δουλειά, ούτε θα σταματήσουμε να πληρωνόμαστε, δεν θα χρειαστεί ούτε κάν να χάσουμε κάποια ηλίθια «κοινωνικά δικαιώματα» με τα οποία κατάφεραν να ξεγελάσουν τους γονείς μας. Εάν σταματήσουμε να πηγαίνουμε στα μαθήματα, όχι μόνο δεν θα χάσουμε τίποτα, μα θα κερδίσουμε πολλά πράγματα, θα πάρουμε πίσω μια μέρα βαρεμάρας για τους εαυτούς μας και θα την μετατρέψουμε σε μια μέρα πραγματικής ζωής, έντονης ζωής στην οποία θα κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί και όχι αυτό που χωράει μέσα στο ρόλο του φοιτητή. Απολαμβάνοντας τη χαρά της ανατρεπτικής ζωής.
Μην παίζετε παιχνίδια στις πλάτες μας, το μόνο πράγμα που πραγματικά μπορούμε να χάσουμε είναι ο φόβος. Ένας φόβος όχι τόσο λόγω των πιθανών τιμωριών των διαφόρων αρχών – καθηγητών, πρυτάνεων, γονέων…- ούτε καν το φόβο της κοινωνικής καταστολής του να μην δράς όπως θα έπρεπε σύμφωνα με το ρόλο σου. Είναι ο φόβος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Ο φόβος να μην ξέρεις τι να κάνεις όταν κανείς δεν μας καθοδηγεί και δε μας λέει τι να κάνουμε. Ο φόβος να μην ξέρουμε που να πάμε όταν κανείς δεν μας υποδεικνύει το δρόμο, ο φόβος του να μην ξέρουμε ποιο βήμα να κάνουμε την κάθε στιγμή. Ο φόβος του να ζούμε χωρίς αφεντάδες, ο φόβος του αβέβαιου.
Θα σας ψυθιρίσουμε ένα μυστικό: και εμείς φοβόμαστε! Ακόμη περισσότερο, πιστεύουμε πως ένα μεγάλο κομμμάτι της δύναμής μας είναι βασισμένη σε αυτόν τον φόβο. Δεν θέλουμε να έχουμε τα πράγματα πόλυ ξεκάθαρα, δεν θέλουμε να έχουμε ένα καθορισμένο μονοπάτι ούτε ένα φως στο τέλος του τούνελ το οποίο θα ακολουθούμε σαν κοιμισμένοι περιπατητές. Θέλουμε να χτίζουμε την ζωή μας την κάθε στιγμή, και έτσι, να αντικρύσουμε τον φόβο του να ζούμε χωρίς αφεντικά. Φοβόμαστε, αυτό είναι αλήθεια, και η αβεβαιότητα μας διαβρώνει, αλλά αυτή η αβεβαιότητα επίσης μας δίνει ενέγεια και κάνει το αίμα μας να βράζει. Δεν σας εξιτάρει η ιδέα του πειραματισμού μιας νέας ζωής και η εγκατάλειψη μιας μέτριας ύπαρξης; Οπότε πειραματιστείτε, κάντε οτιδήποτε, ας κάνουμε οτιδήποτε, δεν θα ξέρουμε μέχρι να δοκιμάσουμε, και ακόμα και έτσι, δεν θα ξέρουμε ποτέ, «γιατί στην κάθε στιγμή θα ανακαλύπτουμε νέα πράγματα. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα. Θέλουμε να κινηθούμε. Που? Δεν ξέρουμε. ΕΚΕΙ, για παράδειγμα, ξέρουμε πως δεν θέλουμε να είμαστε εδώ. Οτιδήποτε παρά αυτό, είμαστε κουρασμένοι, αυτός ο κόσμος μας κάνει να βαριόμαστε, δεν ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, δεν μας ευχαριστεί, δεν μας διασκεδάζει. Διασκεδάζουμε μόνο διαλύοντάς τον. Αλλα θέλουμε περισσότερα, θέλουμε μια καλύτερη ζωή.
Μην μας ξεγελάτε λεγοντάς μας πως είμαστε το «επερχόμενο μέλλον» . Εμείς ούτε είμαστε το μέλλον, ούτε έχουμε λαμπρό μέλλον μπροστά. Δεν θέλουμε να αποδεχτούμε το μέλλον, το να έχεις μέλλον είναι σαν να γράφεις ένα θάνατο, σαν να γράφεις το βιβλίο της ζωής σου πριν την ζήσεις: κάνεις μόνο αυτό που είναι ΉΔΗ γραμμένο και δεν χτίζεις τη ζωή σου την κάθε στιγμή. Και ακόμα δεν αποδεχόμαστε το μέλλον διότι ήδη, δεν αποδεχόμαστε το μίζερο υπάρχον παρόν ούτε αποδεχόμαστε το σάπιο μέλλον που προετοίμασαν για μας. Αυτή η ζωή είναι μία μιζέρια!
Έχουμε συνείδηση, εκτός όλων των άλλων, της κατάστασης μας στον κόσμο. Έχουμε συνείδηση ότι είμαστε εδώ για να γίνουμε οι μελλοντικοί εργάτες, γνωρίζουμε πως έχουμε ένα ρόλο να επιτελέσουμε σε αυτόν τον κόσμο, τον ρόλο του φοιτητή, των ατόμων που διδάσκονται να καταπίνουν τα σκατά της Πραγματικότητας, των ατόμων που αναλώνουν τους εαυτούς τους με το να μάθουν την ιδεολογία που αντλείται από τους διανοούμενους του Συστήματος μέσω της κουλτούρας, των ατόμων που μαθαίνουν να περιορίζουν τα σώματά τους και το μυαλό τους σε συμπαγείς χώρους και χρονοδιαγράμματα έτσι ώστε να φτάσουν στον κόσμο της εργασίας με σώμα και μυαλό ήδη απαθές. Έχουμε συνείδηση ότι είμαστε Φοιτητές.
Αλλά έχουμε συνείδηση ότι θέλουμε να σταματήσουμε να είμαστε κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε να συνηθίσουμε σε μερικά χρονοδιαγράμματα και χώρους, δεν θέλουμε να καταπιούμε σκατά, δεν θέλουμε να μάθουμε την ιδεολογία τους ή όποια ιδεολογία. Όχι άλλοι διανοούμενοι, όχι άλλη κουλτούρα, όχι άλλη τέχνη. Θέλουμε επίσης να σταματήσουμε να είμαστε φοιτητές. Αλλά όχι να σταματήσουμε να είμαστε φοιτητές για να γίνουμε Εργάτες ή κάτι άλλο. Δεν θέλουμε να ξεφορτωθούμε ένα ρόλο για να αποκτήσουμε έναν άλλον. Δεν θέλουμε να έχουμε κανέναν ρόλο, δεν θέλουμε να είμαστε τίποτα, θέλουμε να είμαστε ότι επιλέγουμε την κάθε στιγμή. Την κάθε στιγμή. Οι φοιτητές, θα έπρεπε να σταματήσουμε να σχετίζουμε τους εαυτούς μας με ιδεολογίες και κατασκευασμένες σκέψεις που είναι ΉΔΗ διαμορφωμένες και στις οποίες φυλακιζόμαστε εξαιτίας του φόβου να ζούμε χωρίς αφεντικά, να χτίζουμε ο καθένας και η καθεμία τη ζωή μας κάθε στιγμή.
Ήρθε η ώρα να ρισκάρουμε, να εγκαταλείψουμε όλα τα πιστεύω και τις ψευδαισθήσεις που μας εγγυόνται την ασφάλεια του να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Η ασφάλεια σε αυτήν την κοινωνία δεν είναι τίποτα παραπάνω από φράχτες που μας προστατεύουν από…από τι; Καθήσατε ποτέ να σκεφτείτε από τι μας προστατεύει η Ασφάλεια που μας προσφέρουν; Από τι θα έπρεπε να φοβόμαστε; Η ασφάλεια μας προστατεύει από τους εαυτούς μας, σε εμάς οι φράχτες δεν επιτρέπουν να βγούμε έξω και όχι στους άλλους να μπούν μέσα. Μας σταματούν από το να διασχίσουμε ότι δεν επιτρέπεται. Αυτοί είναι ο κατοίκον περιορισμός μας. Σαπίζετε, νυστάζετε και βαριέστε έχοντας την ασφάλεια ότι θα συνεχίσετε απλά να ζείτε φυτοζωώντας. Και τα υπόλοιπα; Και τα όνειρα; Και οι επιθυμίες; Και τα συναισθήματα; Και το πάθος;
Τα πάντα είναι εκεί, από την άλλη μεριά του φράχτη. Εγκαταλείψτε την ασφάλεια, το μόνο πράγμα που κάνει είναι να ακινητοποιεί , αφεθείτε στην συναρπαστική εμπειρία του να ζείς χωρίς κανόνες, χωρίς αφεντικά, χωρίς ρόλους. Δοκιμάστε το.
Θέλουμε να ζήσουμε και να πειραματιστούμε τώρα, χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Η ιδέα της επανάστασης ως διαδικασία είναι πολύ όμορφη, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε. Έχουμε ανάγκη να βελτιώσουμε τον τρόπο ζωής μας, θέλουμε έναν πιο έντονο τρόπο ζωής, και έτσι θέλουμε να δημιουργήσουμε στιγμές για να ζήσουμε έντονα. Θέλουμε εξεγέρσεις, ξεσηκωμούς, ανταρσίες, την ένταση της ανοιχτής σύγκρουσης. Δεν μας ικανοποιεί απλά να ονειρευόμαστε μια επανάσταση, προτιμούμε το όνειρο και την ουτοπία μιας στιγμής μέσα στην εξέγερση. Ο ξεσηκωμός είναι μία επαναοικειοποίηση, μια ειλικρινής ρήξη με την μονοτονία της καθημερινής ζωής, μια ειλικρινής ρήξη με τις κοινωνικές νόρμες, μία ειλικρινής ρήξη με τους ρόλους που εξαναγκαζόμαστε να υιοθετούμε σε κάθε στιγμή της ζωής. Η στιγμή του ξεσηκωμού σπάει τα χρονοδιαγράμματα, τον χρόνο ο οποίος σταματά να αποτελεί μια γραμμική τυραννία, για να γίνει μια αταξία στιγμών βιωμένες με ένταση. Γνωρίζουμε πως μια εξέγερση δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά πιστεύουμε πως μπορεί να μεταμορφώσει την ζωή μας.
Επειδή το ζητούμενο είναι η αλλαγή του κόσμου, αλλά και η αλλαγή των ζωών μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για καμία επανάσταση που δεν βελτιώνει την ποιότητα ζωής μας. Δεν μας ενδιαφέρει ένας κόσμος , όσο ελεύθερος και δίκαιος και αν είναι, εάν η ζωή συνεχίζει να είναι βαρετή, πληκτική, μονότονη, ορθολογική και μέτρια όπως αυτή που ζούμε τώρα.
Υποστηρίζουμε την δημιουργία μιας επανάστασης που δεν θριαμβεύει ποτέ.
Δεν θέλουμε να θριαμβεύσουμε. Δεν θέλουμε να χάσουμε το όνειρο και την ουτοπία. Τα πράγματα που έχουν τέλος δεν μας ενδιαφέρουν, ούτε τα πράγματα που η προδιαγεγραμμένη τους μοίρα είναι να πεθάνουν. Δεν θέλουμε να έχουμε ένα μέλλον. Θα δημιουργούμε τις ζωές μας στην πορεία. Δεν θέλουμε να χαράξουμε τους εαυτούς μας τώρα, οι πράξεις μας θα μας προσδιορίσουν. Δεν θέλουμε να τα έχουμε όλα καθαρά, θα ορίσουμε τι είμαστε με την πράξη.
Δεν έχουμε τα πράματα ξεκάθαρα. Αλλά ΠΡΟΣΕΞΤΕ, αυτό δε σημαίνει ότι θα επιτρέψουμε σε έξυπνους μαλάκες να ορίσουν τι είμαστε και να πουν ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι όχι. Δεν θα επιτρέψουμε να έρθουν επαναστατικές πρωτοπορίες ως τα μυαλά της δική μας επανάστασης με τις δικές τους ιδεολογίες. Και, ακόμη, δεν θα επιτρέψουμε τα συνδικάτα και τις ηγεσίες τους. Δεν θα σας αφήσουμε, σας προειδοποιούμε, δεν θα επιτρέψουμε καμία παραπλανητική προσπάθεια, καμία αφομοίωση του αγώνα μας στο Σύστημα, που θα μας οδηγήσουν στα αβλαβή μονοπάτια της δημοκρατίας. Κάτω η δημοκρατία! Όχι άλλος διάλογος! Σας προειδοποιούμε, εάν πάτε να πατήσετε πόδι πάνω μας θα σας επιτεθούμε με όλη την οργή μας. Ακόμα καλύτερα, θα σας επιτεθούμε ακόμα και αν δεν προσπαθήσετε να μας χώσετε τα γαμψά σας νύχια, μόνο για αυτό που είστε, για τη λειτουργία σας ως κατασβεστήρες στις φωτιές της επανάστασης. Γαμημένοι ρεφορμιστές, είστε στο σημείο βολής.
Τα πάντα βρίσκονται στο στόχαστρο. Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να σωθεί. Τα πάντα μας αηδιάζουν. Αρχίζουμε να βγαίνουμε από την πλάνη των μύθων της σύγχρονης ζωής, δεν πιστεύουμε στην ασφάλεια ενός σπιτιού γεμάτο από «οικιακό-συσκευό-συναισθήματα», ούτε στις μηχανές που προσφέρουν μία αξιολύπητη χαρά της αποβλακωμένης αλλοτρίωσης. Τα αυτοκίνητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ιδανικό μοντέλο των μπουρζουάδων για ευτυχία. Ας τα κάψουμε, ας σπάσουμε τους καθρέφτες της αλλοτρίωσης και της ψεύτικης ζωής.
Τα φλεγόμενα αυτοκίνητα, οι σπασμένες τζαμαρίες μαγαζιών, δεν είναι απλώς ένα μήνυμα που σας στέλνουμε, αλλά είναι τα συναισθήματά μας και αυτά σας πετάμε. Σας πετάμε την οργή μας, το μίσος μας. Τις επιθυμίες μας, τα ονειρά μας. Είναι αυτό που σκεφτόμαστε. Αυτό είμαστε.
Ξεσηκωνόμαστε στο περιβάλλον μας σαν λάβα ηφαιστείου. Θέλουμε να μπουκάρουμε, όχι να ανθίσουμε σαν τα φυτά. Είμαστε ουτοπιστές, είμαστε ένα μάτσο φαντασμένοι! Φαντασμένοι! Εσείς σταματήσατε να ονειρεύεστε! Εσείς μεγαλώσατε, εσείς μοιάζετε με φοιτητές που έχουν παγιδευτεί εδώ και πλέον 20 χρόνια στη βαρεμάρα. Εμείς ποτέ δε σταματήσαμε να είμαστε παιδιά. Είμαστε ακόμη άγριοι και αντιστεκόμαστε στην εξημέρωση.
Δαγκώνουμε!
Είμαστε ουτοπικοί και άγριοι!
Σίγουρα νομίζετε είμαστε τρελοί, έτσι δεν είναι;!
Αυτό το κείμενο είναι ένας ιός. Εξαπλώνεται και περιρρέει τον κόσμο δίχως όρια δημιουργώντας δίκτυα ανατρεπτικών επιθυμιών. Και εσυ μπορείς να γίνεις κομμάτι του. Ακόμη παραπέρα… μπορείς να γίνεις αυτό. Διέδωσέ το, αντίγραψέ το, πρόσφερέ το σαν δώρο στους αγαπημένους σου. Δημιούργησε όνειρα.
Άγριοι ( Μαδρίτη, Δεκέμβριος 1998)