Σημείωση του μεταφραστή: Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2011, και έχει παρθεί εδώ και πλέον ένα χρόνο, από την επαναστατική οργάνωση Células Autónomas de la Revolución Inmediata, CARI, (Αυτόνομοι Πυρήνες Άμεσης Επανάστασης). Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό από τα γεγονότα με τα οποία συνδέεται, όπως για παράδειγμα, οι παραπομές στην ελληνική πραγματικότητα.

Αυτή είναι μια συνέντευξη που χαραμιζόταν στον υπολογιστή μου. Αρχικά, την πρότεινα σε ένα περιοδικό, αλλά ο χρόνος δεν ήταν αρκετός  για την παράδοση της. Τότε δούλευα πάνω σε άλλα ζητήματα. Τώρα, που τα Μ.Μ.Ε. ξεκινούν ξανά να μιλάνε για αναρχικούς στο Distrito Federal (η ονομασία της πόλης του Μεξικό), νομίζω ότι είναι κατάλληλο να ξεθάψω τη συνέντευξη και να την παρουσιάσω (χωρίς καμία επεξεργασία), πριν θαφτεί ξανά μέσα στην ακαταστασία της δουλειάς μου.

Ξεκαθαρίζω ότι υπήρχαν δύο ερωτήσεις που το CARI  επιλέγει να μην απαντήσει. Μία σχετική με τη θέση, την εγγύτητα ή την απόστασή της από τις ομάδες που είναι επηρεασμένες από το Μαρξισμό. Η άλλη θα διατηρηθεί ως προσωπική πληροφορία.

– Σύμφωνα με τα όσα έχω διαβάσει στις προκηρύξεις σας, είστε η ομάδα που είναι πιο κοντά σε έναν αναρχισμό που πλησιάζει τα κοινωνικά κινήματα. Δεν θέλετε κατ ‘ανάγκη να υποστηρίξετε την έννοια του οίκο-αναρχισμού, ο οποίος θα ήταν (προφανώς) ο πιο δημοφιλής μεταξύ των νέων του Μεξικού που επέλεξαν να ενστερνιστούν αυτή την ιδεολογία.

Ναι σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι εμείς, οι CARI-PGG, είμαστε μια παράνομη οργάνωση που είναι οργανωμένη στη βάση της συνάφειας, ασκώντας και προωθώντας έναν κολεκτιβιστικό-ατομικιστικό-ατομικιστικό-κολεκτιβιστικό αναρχισμό. Για εμάς, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτών των δύο θέσεων γιατί θεωρούμε ότι τροφοδοτούν η μία την άλλη.

Για μας είναι σημαντικό να υπάρχει μια κοινωνική οργάνωση, η οποία να στηρίζεται σε ελευθεριακές αρχές οργάνωσης και σε αυτή την οργάνωση να μην κολλάμε σε τσιτάτα και προτάγματα, αλλά, αντιθέτως, να είναι τόσο ριζοσπαστική ώστε να μη μάχεται για μεταρρυθμίσεις, αλλά, ξεκινώντας από τη βάση και από το «εδώ και τώρα», να προσπαθεί να χτίσει έναν αυτόνομο και ελεύθερο κόσμο. (Αυτό είναι, δηλαδή, που υλοποιεί η) αυτονομία, σε επίπεδο ατόμου και κοινότητας αλλά επίσης να έχει τη θέληση να καταστρέψει την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, κάτι που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη δικτατορία του καπιταλισμού.

Θα πρέπει να οικοδομήσουμε αυτή την οργάνωση και αυτό τον ελεύθερο κόσμο, όχι με κενές ομιλίες σαν να είμαστε κάποιου είδους πολιτικοί, αλλά, αντίθετα, πρέπει να κατασκευαστούν στην πράξη, στην καθημερινή ζωή, ξεκινώντας από την ατομική αλλαγή. Δηλαδή, απομακρύνοντας από τους εαυτούς μας τα βίτσια της κοινωνίας, όπως την αλαζονεία, το σεξισμό, την ομοφοβία, τον αυταρχισμό κλπ. Όχι διδάσκοντας, αλλά ωθώντας και συμβάλλοντας σε μια πραγματική αλλαγή.

Από την άλλη μεριά, για μας, είναι επίσης κύριας σημασίας, η καταστροφή οποιουδήποτε πράγματος μας καταπιέζει, μας εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να μας μετατρέψει σε σκλάβους του κεφαλαίου και σε κοινωνικά του εξαρτήματα σε σκλάβους της εργασίας, της αστικής ηθικής. Είναι σημαντικό για μας να προωθήσουμε τη συλλογική εξέγερση, καθώς και να εφαρμόσουμε την ατομική μας ανταρσία, γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τους εξευτελισμούς τους, τα βασανιστήριά τους, τα χτυπήματά τους, τον εμπορευματοποιημένο τους κόσμο, γιατί ξέρουμε ότι κάθε εκδικητική επίθεση κατά της αστυνομίας και των θεσμών τους είναι μια επίθεση αλληλεγγύης σε αυτούς που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα λόγω του αγώνα, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο έχουν φυλακιστεί. Κάθε επίθεση είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους ισχυρούς ότι κάθε κατάχρηση, βασανιστήριο, φυλάκιση ή καταστροφή της φύσης θα γυρίζει πίσω με την ίδια δύναμη. Είναι εκτός εποχής το να στρέψεις το άλλο μάγουλο για να λάβεις δεύτερο χαστούκι.

Αυτή η κατασκευή και αυτή η καταστροφή εξαρτάται από τις προσπάθειές μας.

Σχετικά με το γιατί εμείς δεν αποκαλούμε τους εαυτούς μας οικο-αναρχικούς. Είναι επειδή αποφασίσαμε να αυτοαποκαλούμαστε απλώς αναρχικοί όπως είναι και η γενική ταυτότητα της ομάδας. Παρόλο που μας απασχολεί η καταστροφή της φύσης, στη σημερινή εποχή ο οικολογικός αγώνας μετατράπηκε σε ένα τσιτάτο ή σε έναν κοινωνικό αγώνα, όπως, για παράδειγμα, ο αγώνας κατά της γραμμής 12 του μετρό, ο αγώνας ενάντια στο δυτικό αυτοκινητόδρομο ή οι δράσεις που έγιναν στο Guerrero για την υπεράσπιση των δασών. Η διάδοση και η ριζοσπαστικοποίηση αυτής της ιδέας της κοινωνικής οικολογίας, καθώς και οι μέθοδοι αγώνα εξαρτώνται από μας και από πολλούς άλλους ριζοσπάστες οικολόγους (δημόσιους ή παράνομους).

Σχετικά με τα κοινωνικά κινήματα, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μάθει από αυτά, όπως επίσης κι ότι έχουμε απογοητευτεί, αλλά είμαστε αυτό-κριτικοί και σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι […] σε ορισμένους δεν είμαστε αρεστοί ούτε είναι κοντά σε μας αλλά δεν θέλουμε να είμαστε κριτές και να καταδικάζουμε κάτι που δεν παίρνει χρόνο ή ενέργεια από εμάς για να τεθεί σε εφαρμογή. Ήμασταν στις κοινωνικές εξεγέρσεις και θα συνεχίσουμε έτσι, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι δυνατότητες και οι γνώσεις μας, συμβάλλοντας στην επέκταση της σύγκρουσης και των ισχυρών χτυπημάτων, φυσικά πάντα με το πρόσωπο καλυμμένο, το σύμβολο του απόρρητου που απειλεί το κράτος.

Θέλουμε αυτό να είναι σαφές, δεν προσποιούμαστε ότι οργανώνουμε τις «μάζες» ούτε ότι τις κατευθύνουμε, ούτε ότι τις υπερασπιζόμαστε, αλλά ότι συμβάλουμε στην οργάνωσή τους και δείχνουμε έναν προσανατολισμό και μια εντελώς ελευθεριακή πρόταση.

-Ποια είναι η θέση σας σχετικά με τις οίκο-αναρχικές ομάδες;

Σε γενικές γραμμές πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να υπάρχουν αυτές οι ομάδες, που παλεύουν με ένα αντικειμενικό τρόπο κατά της καταστροφής των οικοσυστημάτων, γιατί, πιστεύουμε, επίσης, ότι ένας ελεύθερος κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αν η εκμετάλλευση και η κυριαρχία πάνω στα ζώα και τη φύση εξακολουθήσει να ασκείται.

Οπότε, είναι αναγκαίο για τις ομάδες σαμποτάζ και άμεσης δράσης να ασχοληθούν σε βάθος με το οικολογικό αυτό θέμα, αντικειμενικά, όπως συνέβη με τον Rod Coronado και την «επιχείρηση Bite Back» της ALF Ηνωμένων Πολιτειών, όπου, βασιζόμενοι στην στρατηγική, την τεχνική και την αντικειμενικότητα, ήταν δυνατό να επιτεθούν στη βιομηχανία της εκμετάλλευσης των ζώων, δίνοντας μια σειρά από ακριβή χτυπήματα σε κέντρα έρευνας προκαλώντας, έτσι, μια ανεπανόρθωτη απώλεια πληροφοριών 30 χρόνων που είχαν ληφθεί με τη δολοφονία χιλιάδων ζώων, όπως επίσης και τη φυσική καταστροφή των κτιρίων που φιλοξενούσαν τέτοιους θεσμούς. Εξαιτίας αυτής της επιχείρησης, η βιομηχανία γούνας έφτασε σχεδόν στο σημείο να καταρρεύσει.

Άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι η δράση ενάντια στον πειραματικό τομέα σχετικό με OGM (Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς), στη βίο-και νάνο-τεχνολογία, δράσεις υπονόμευσης που γίνονται σε όλο τον κόσμο, όπως στην Ελβετία ή τη Γερμανία, ή στοχευόμενες εκστρατείες που έχουν αποφέρει πολλές επιτυχίες, όπως η καμπάνια SHAC στην Αγγλία, που συνδυάζει πολλές διαφορετικές στρατηγικές σε δράσεις, δημόσιες και παράνομες, με αποτέλεσμα, το εργαστήριο κατά το οποίο κινήθηκε η εκστρατεία, το Huntington Life Science, ήταν έτοιμο να κλείσει. Αυτή η εκστρατεία είναι ένα μείγμα αποκεντρωμένων και αντικειμενικών, τόσο δημόσιων όσο και παράνομων, ενεργειών.

Το κίνημα για την απελευθέρωση της Γης σε πολλές χώρες εκτός Μεξικού μας έχει διδάξει ότι με στρατηγική, αντικειμενικότητα, κατεύθυνση και κυρίως με μια καλά κατευθυνόμενη και εστιασμένη άμεση απαίτηση, πολλά πράγματα μπορούν να επιτευχθούν. Παίρνουμε από όλα αυτά αυτό που φαίνεται σημαντικό για εμάς.

-Ποια είναι η θέση σας σχετικά με τις πράξεις αλληλεγγύης ανάμεσα σε αναρχικούς διάφορων εθνών;

Φυσικά αυτό είναι πολύ καλό. Τα τελευταία χρόνια πράξεις αλληλεγγύης ανάμεσα σε αναρχικούς ανά τον κόσμο έχουν αυξηθεί σε ένα πολύ δυνατό επίπεδο, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα.

Για μερικούς ανθρώπους αυτό μπορεί να φαίνεται κάτι νέο ή κάτι που πάει να γίνει μόδα, αλλά ας θυμηθούμε ότι στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, παρόμοιες ενέργειες όπως αυτές που συμβαίνουν τώρα έγιναν στην εκστρατεία αλληλεγγύης προς τους αναρχικούς Sacco και Vanzetti, που δολοφονήθηκαν από το κράτος της Βόρειας Αμερικής και για τους οποίους, από την Ιταλία μέχρι την Αργεντινή, είχε λάβει χώρα μια ισχυρή εκστρατεία αλληλεγγύης, διαδηλώσεις, πολυάριθμες συναντήσεις, αλλά, κυρίως, εκρήξεις και επιθέσεις – όπως αυτές που έγιναν από τον Severino Di Giovanni στην Αργεντινή – διαμόρφωσαν κομμάτι των διαμαρτυριών.

Στο Μεξικό στην τελευταία εποχή του magonismo (απλά για να προσδιοριστεί με έναν τρόπο ο αναρχικός αγώνας από το 1906 έως το 1911), όταν πολλοί άνθρωποι στο Μεξικό και στον κόσμο τούς αρνήθηκαν την υποστήριξη, απλά επειδή παρέμειναν σταθεροί στις πεποιθήσεις τους, ακόμη και τότε εκδηλώθηκε διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, μέρος της οποίας αποτέλεσε η έκδοση κειμένων πολλών γνωστών αναρχικών, όπως πχ ο Errico Malatesta, που υποστήριζαν τους Μεξικανούς αναρχικούς και τον τοπικό τους αγώνα. Όλα αυτά, τόσο ιστορικά όσο και στη σημερινή εποχή, φανερώνουν τη διεθνιστική φύση του αναρχισμού, καθιστώντας σαφές πως δεν αναγνωρίζουμε σύνορα και σημαίες, παρά μόνο ό,τι εκφράζεται από την ελευθερία, διότι πιστεύουμε πως για να υπάρξει ένας ελεύθερος κόσμος θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όμως παρολ’ αυτά τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν. Στο Μεξικό και στον υπόλοιπο κόσμο έχει γίνει φανερό ότι όποτε κάποιος δολοφονείται, φυλακίζεται, βασανίζεται, οπουδήποτε υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι το συμφέρον των διεθνών κυβερνήσεων θα απειλείται, συμπεριλαμβάνοντας επιθέσεις εναντίον των πολιτικών αντιπροσώπων κάθε χώρας. Για εμάς, ως επαναστατικοί αναρχικοί που είμαστε, η αλληλεγγύη δεν εκδηλώνεται με σκοπό τη συγκέντρωση οικονομικών πόρων για τον έναν η τον άλλο σκοπό, για μας η αλληλεγγύη εκδηλώνεται μόνιμα, δεν είναι ένας απομονωμένος αγώνας αλλά είναι ο αγώνας από μόνος του. Δείχνουμε αλληλεγγύη στην Ιταλική Ανεπίσημη Αναρχική Ομοσπονδία (Federazione Anarchica Informale – FAI), τις Ελληνικές αναρχικές ομάδες: Επαναστατικό Αγώνα, Συνωμοσία Πυρήνων Της Φωτιάς και Σέκτα Επαναστατών, στο Γιάννη Δημητράκη, και σε άλλους αναρχικούς οι οποίοι φυλακίστηκαν για ατομικές πράξεις, και στους επαναστατικούς μας συντρόφους στη Χιλή, Αργεντινή, Βαρκελώνη, Ισπανία και στον υπόλοιπο κόσμο.

-Πώς περιγράφετε την οργάνωσή σας;

Είμαστε μια επαναστατική αναρχική παράνομη οργάνωση που οργανωνόμαστε κάτω από αναρχικές αξίες, δεν έχουμε ούτε ιεραρχική ούτε συγκεντρωτική και ακόμα λιγότερο τη μέθοδο του πρωτοπόρου στην οργάνωση, προετοιμαζόμαστε σωματικά και ψυχολογικά για τον πόλεμο που διεξάγεται και για τον ακόμα πιο δύσκολο που βρίσκεται στα σκαριά, δεν έχουμε στρατιωτικές θέσεις και δεν τις χρειαζόμαστε γιατί είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους έλεγχο και κυριαρχία, και επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στην ευθύνη που ο καθένας μας αναλαμβάνει ατομικά, καθώς και στη συλλογική ευθύνη μας, με στόχο να οργανώσουμε και να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη και τη συντήρηση αυτής της αναρχικής οργάνωσης ανταρτών.

– Γιατί πιστεύετε ότι μετά από έναν έντονο χρόνο για τον αναρχισμό – όπως ήταν το 2009 – στις μέρες μας υπάρχει ένα είδος ηρεμίας;

Σχετικά με αυτό, πιστεύουμε ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτός ο χρόνος είναι «ξηρότερος» σε σχέση με τη δράση των αναρχικών και των οίκο-αναρχικών ομάδων είναι διότι οι δυναμικότερες δράσης του έτους 2009 επικεντρώθηκαν σε ολόκληρο το μήνα Σεπτέμβριο και, τον Δεκέμβριο, σε μία μόνο νύχτα, ενεργοποιήθηκαν 13 εκρηκτικοί μηχανισμοί, με ισχυρότερους εκείνους στην Toluca και στην Metepec.  Όμως, αν υπολογίσουμε γι’ αυτό το χρόνο, υπήρχαν περισσότερα σαμποτάζ σε σχέση με πέρυσι. Άλλος λόγος είναι ότι, καθώς ο αναρχικός αγώνας μεγάλωσε, το κράτος αύξησε τον έλεγχο και φαίνεται ότι δεν είναι όλοι πρόθυμοι να αναλάβουν το ρίσκο για μικρά (αλλά σημαντικά) πράγματα, επίσης οι ομάδες φαίνεται να έχουν φθάσει σε άλλη πιο δυνατή και πιο άμεση φάση του αγώνα. Ο αγώνας χρειάζεται περισσότερη στρατηγική και αντικειμενικότητα. Από την πλευρά μας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προετοιμασία είναι επίσης ένας παράγοντας που απαιτεί χρόνο, αλλά αυτό φέρνει οφέλη και δίνει χώρο για να γίνουν καλύτερα πράγματα.

– Θα το αποδίδατε στις συλλήψεις, στο κλείσιμο διαφόρων blogs που ενημέρωναν για τα κινήματα ή σε άλλες αιτίες;

Πιστεύουμε ότι από τη μία μεριά οι φυλακίσεις είναι εξουθενωτικές, γιατί είναι αλήθεια ότι πονάει να σκέφτεσαι ένα σύντροφο που είναι στη φυλακή, αλλά, απ’ ό, τι έχει φανεί, οι φυλακίσεις δεν ήταν ένας παράγοντας που [εμποδίζει] τον αγώνα να συνεχίζεται, είναι μάλλον περισσότερο κάτι που ωθεί να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας και για την ελευθερία των συντρόφων μας. Αυτό που επιδιώκει το κράτος είναι, με τους κρατούμενους στις φυλακές του, να τρομάξει τους αναρχικούς αγωνιστές ή να επικεντρωθεί η δράση μόνο στην ελευθερία των κρατουμένων, παραμελώντας άλλους τομείς του αγώνα, αλλά τα πράγματα αντιστράφηκαν γι’ αυτούς. Τουλάχιστον η πλευρά των αναρχικών έχει δείξει ότι, αντί να κάνει ένα ξεχωριστό αγώνα είναι καλύτερα να εμπεριέχονται οι κρατούμενοι στον αγώνα τον ίδιο. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, κατά τους μήνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο υπήρχαν επιδρομές και συλλήψεις και, ακόμη και έτσι, στις 30 Δεκέμβρη υπήρξε μια μεγάλης ισχύος έκρηξη στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό είναι κοινωνικός πόλεμος.

– Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο;

Θα θέλαμε να τονίσουμε με κάποιο τρόπο την εκφυλισμένη  κατάσταση της σεξουαλικής βίας, στην οποία βρίσκεται η Πόλη του Μεξικού και όλη η χώρα, γιατί αυτό το ιδιόρρυθμο πράγμα της σοσιαλδημοκρατίας και του Marcelo Ebrad, τον οποίο ειρωνικά αποκάλεσαν τον καλύτερο δήμαρχο του κόσμου, λόγω της υποτιθέμενης υποστήριξής του προς τις γυναίκες, είναι καθαρή επιτρεπόμενη υποκρισία, γιατί ενώ όλο και περισσότεροι νόμοι και νόμοι προστασίας ή υποτιθέμενων περισσότερων ελευθεριών εφευρέθηκαν, τα σκανδαλοθηρικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να παρακινούν και να συμβάλλουν στη σεξουαλική βία κατά των γυναικών και των ομοφυλοφίλων. Είναι εξευτελιστικό να παρουσιάζονται κάθε μέρα, με τρόπο νοσηρό, [εικόνες και σώματα] χωρίς κεφάλι, που έχουν σφαγιαστεί και βιασθεί ή ταπεινωμένες γυναίκες.

Αυτό, αντί να δημιουργήσει συνείδηση, βοηθά μόνο τα μισογυνιστικά συναισθήματα να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Αυτό, αντί να δείχνει την πραγματικότητα που υπάρχει στη χώρα, δημιουργεί μόνο μια πραγματικότητα σεξουαλικής παρενόχλησης, διακρίσεων, πατριαρχίας και μισογυνισμού, γιατί όταν, από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση της GDF δημιουργεί νόμους και οργανισμούς που ευνοούν τις γυναίκες, η πατριαρχική κυριαρχία διατηρείται η ίδια χάρη σε αυτό το είδος εφημερίδων, περιοδικών, βίντεο και ούτω καθ’ εξής, το πρόβλημα δε δέχεται επίθεση στις ρίζες του, που είναι η κουλτούρα, και στην εξουσία ή στα συναισθήματα κυριαρχίας. Από την άλλη πλευρά, αυτή η καρικατούρα που ονομάζεται Marcelo Ebrad δέχτηκε το επιστολόχαρτο του καλύτερου δημάρχου δήθεν λόγω της στήριξης του στις «ανυπεράσπιστες τάξεις», όταν, αντίθετα, ο Marcelo Ebrad, αντί να προστατεύει τους φτωχούς ανθρώπους, τους αφήνει στο δρόμο, τους διώχνει από τα σπίτια τους, καταστρέφει πολλά όμορφα δάση με μόνο στόχο να επωφεληθεί ο τομέας των επιχειρήσεων και η πόλη των ανερχόμενων, δηλαδή, να ικανοποιηθούν τα κερδοσκοπικά τους σχέδια, όπως είναι η δυτικός αυτοκινητόδρομος ή η γραμμή 12 του μετρό. Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο δυτικό αυτοκινητόδρομο.

Από άλλη πλευρά, γνωρίζουμε ότι ο διεφθαρμένος Εισαγγελέας της “δικαιοσύνης” από την πόλη του Μεξικό, (Miguel) Mancera έχει θέσει τους φυλακισμένους αναρχικούς υπό έλεγχο βάζοντας όλα τα πιθανά εμπόδια με σκοπό οι κρατούμενοι να μην φύγουν από τις φυλακές, επιμηκύνοντας τις διαδικασίες, ανακρίνοντας τους συνεχώς, κλπ. Γνωρίζουμε ότι ο Mancera είναι κατά των αναρχικών και θέλει να τους συντρίψει με κάθε μέσο, είτε είναι από τον δημόσιο ή τον παράνομο χώρο. Ένα σαφές παράδειγμα ήταν η πορεία της 2ας Οκτωβρίου, όπου  Granaderos (η αντίστοιχη ομάδα Ματ) προσπάθησαν να αποτρέψουν την ελευθεριακή διαδήλωση και να τους σταματήσουν από το να συνεχίσουν. Έτσι, στο περασμένο Οκτώβριο γελάσαμε στο πρόσωπό του και στους άχρηστους αστυνομικούς του με την επίθεση σε ένα φορτηγό της ομάδας καταστολής των Granaderos. Θέλουμε να πούμε στον Mancera ότι ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ, ότι δεν θα είναι σε θέση να σταματήσει την επίθεση και είμαστε υπερήφανοι που μας μισεί τόσο πολύ. Μπορεί να είναι σίγουρος ότι το μίσος είναι αμοιβαίο.