Enfrentándome al entramado policial-judicial como enemigo declarado de la democracia capitalista… Desarmado por los órganos del orden, pero decidido a armar mis palabras en su contra…

En esta obra teatral de pacotilla llamada juicio, los jueces como miserables teatreros se esfuerzan en ocultar la crudeza de la violenta imposición del Poder estatal. La decisión democrática de una condena de muchos años en las infernales penitenciarías se presenta como producto de diálogo en el que participa incluso el acusado. El Poder limpia la sangre con suposiciones de Derecho, humanidad, indulgencia o, a lo peor, de necesidad. Y el discurso del Poder se articula en el código penal, es decir, la lengua del engaño que sirve al mantenimiento del orden establecido del Estado y el Capital.

Me niego a hablar la lengua del enemigo para negociar mi condena y, por eso, no reconozco ninguna representación legal.

Me niego a participar en este espectáculo, sin embargo, respeto el intento de los compas de sabotearla refutando el discurso monolítico de la justicia burguesa en cada fase del proceso.

En general, por esto me niego a aceptar toda obsesión del mecanismo judicial, no sólo cómo se aplica ahora, sino en cualquier aplicación posible bajo distintos tipos de régimen. Porque ningún cuerpo institucionalizado es competente para imponer su juicio sobre las elecciones y las acciones de otras personas. Y ningún código penal puede contener la riqueza de las relaciones humanas en una tan compleja realidad que todo conjunto de normas fracasa al enmoldarla. Un proceso como este proviene de la imposición estatal a la que sirve, manteniendo unido el tejido social autoritario que, como anarquista, quiero destruir, para que brillen las relaciones humanas antiautoritarias naturales, que solo tienen como tejido unificador el sentimiento y la conciencia.

Aunque todo lo anterior parezca referencias abstractas, es bien concreta mi negación a aceptar la moral del Capital y la sacralización de la propiedad privada a cuya protección está orientado todo el código penal. Fui ladrón y atracador, desafiando el santo grial del capitalismo. Porque propiedad privada significa exclusión, significa acumulación, y constituye la matriz de la forma de explotación y opresión dominante, la económica. Y su poder es su difusión, se encuentra por todos lados, en cada unx de nosotrxs, como el boleto al mundo del capitalismo.

Más en esencia, hablaré de negarme a aceptar el valor objetivo de la vida humana como lo determina la ley del Estado, que desprecia sin escrúpulos a lxs obrerxs, que asesina la inmunidad de los patrones.

Que desprecia sin escrúpulos los suicidios en las mazmorras carcelarias, donde entierra a personas vivas.

Que desprecia los miles de muertos en las intervenciones militares.

Que desprecia sin escrúpulos a lxs migrantes que ahoga en los mares, hace explotar o dispara en las fronteras que separan zonas de distinto nivel de explotación económica.

Que desprecia sin escrúpulos las vidas de personas y animales convirtiéndonos a todxs en productos, proceso que pasa por la tortura continua a lxs insubordinadxs y lxs débiles. Desde lxs niñxs-esclavxs de las multinacionales del tercer mundo, hasta la brutalidad de la industria cárnica, la distancia es muy pequeña.

Y para finalizar, desprecia sin escrúpulos ni respeto a la propia tierra, conduciendo a la enfermedad en masa y a la muerte provocada por la civilización tecno industrial de la contaminación.

Igualmente sin escrúpulos, pues, desprecio también yo, como anarquista, las vidas de los ejecutivos económicos, políticos y científicos del sistema, así como sus esbirros, de los siervos del entramado policial-judicial que defiende el orden asesino de este mundo.

Por eso, cuando me encontré enfrentado a dos pacos que intentaban robarme la libertad, intenté, a parte de mi fuga, también su eliminación física. No queden atónitos, hombrecillos de la sede del tribunal, porque si la vida humana tiene algún valor la tiene en relación con la libertad, y la vida de ustedes, ladrones de la libertad, tiene un valor negativo.

Y en mi propio sistema de valores, puede ser que a un paco se le trate, según las circunstancias, con indulgencia, sin embargo, cualquier juez tiene un sitio en una tumba por todas las personas que ha enterrado vivas.

¡Todo por la libertad!

Yannis Michailidis

Cárcel de Koridallós

Το συγκεκριμένο κείμενο ασκεί κριτική στην αριστερό τρόπο σκέψης και στις πρακτικές που χρησιμοποιεί και προσπαθεί να διαχωρίσει απ’ αυτόν την αναρχία. Continue reading Wolfi Landstreicher – Από την πολιτική στη ζωή: απαλλάσσοντας την αναρχία από την αριστερή μυλόπετρα →

Αυτό το κείμενο αναφέρεται σε ζητήματα καταστολής καθώς και σε τρόπους σκέψης και δράσης αναρχικών. Continue reading ΣΤΟΝ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΕΡΑ (Σημειώσεις για τη καταστολή και σχετικά θέματα) →

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού A Corps Perdu. Με τη βλέψη της «καταξίωσης του ατόμου ενάντια στα άτομα» ξεδιπλώνεται μια κριτική στις ολοκληρωτικές διαδικασίες (συμπεριλαμβανομένων των επαναστατικών), στην ίδια τη φύση της πολιτικής που υποβιβάζει το άτομο σε πολιτικό υποκείμενο-στρατιώτη και εγκλωβίζει την αντίληψή του σε κατηγορίες και αόριστες προσδοκίες για το μέλλον. Και κάπου εδώ –για όσους επέλεξαν να πολεμήσουν το υπάρχον- ανοίγει το στοίχημα της ατομικής ευθύνης τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους εχθρούς τους.

Continue reading ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ →

Το παρακάτω κείμενο είναι η πολιτική δήλωση που έκανε ο αναρχικός Ράμι Συριανός κατά τη διάρκεια της δίκης του το Μάη του 2012, για την απαλλοτρίωση ΟΔΔΥ το Γενάρη του 2011 στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης.  Η δήλωση δημοσιοποιήθηκε αρχικά στο έντυπο “Γκρεμίστε τη Βαστίλλη” (Δεκέμβριος 2012), που εκδίδεται από το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών. Ο σύντροφος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 8 ετών και 8 μηνών και εκτίει την ποινή του στις φυλακές Λάρισας.

Καταρχήν, θέλω να ξεκαθαρίσω πως αυτά που θα δηλώσω, δεν αποτελούν σε καμία των περιπτώσεων κάποιου είδους απολογία. Δεν αναγνωρίζω καμιά πολιτική ή ηθική νομιμοποίηση σε αυτό το δικαστήριο βάση της οποίας θα έκρινα ως απαραίτητη την απολογία μου ενώπιόν του. Ό,τι δηλώσω αποτελεί μια δημόσια κατάθεση του πολιτικού σκεπτικού βάση του οποίου επέλεξα να απαλλοτριώσω τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί στον πλειστηριασμό του ΟΔΔΥ στις 31/01/2011.

Προτού περάσω σε αυτά που αφορούν συγκεκριμένα την επιλογή της απαλλοτρίωσης, θα πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα ώστε να προσδιοριστούν οι ευρύτερες συνθήκες μέσα στις οποίες τοποθετείται τόσο αυτή, όσο και αυτό το δικαστήριο.

Πλέον, είναι ξεκάθαρο στον καθένα πως διανύουμε μια εποχή ταραχών. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος ή οικονομικός αναλυτής, για να μπορέσει να αντιληφθεί πως η κοινωνική συνθήκη έχει από καιρό πάρει χαρακτήρα γενικευμένης σύγκρουσης. Οι τριγμοί που επέφερε η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, ξεπέρασαν τη σφαίρα της οικονομίας και διαπέρασαν κάθετα κάθε πτυχή των κοινωνικών σχέσεων. Η αστραφτερή βιτρίνα του καπιταλισμού έγινε θρύψαλα αποκαλύπτοντας πίσω της τη σήψη ενός χρεοκοπημένου υπαρξιακά κοινωνικού καθεστώτος, διατηρημένου στη ζωή με τεχνική υποστήριξη. Η πλαστή εικόνα ευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών, αποκαθηλωμένη μαζί με τις δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και τις καπιταλιστικές υποσχέσεις που τη συνόδευαν, αντικαθίσταται από αυτή ενός δυστοπικού μέλλοντος στο οποίο κυριαρχεί ο φόβος και η αβεβαιότητα, ενώ η κοινωνική συνοχή, με τα μέχρι πρότινος στεγανά της γκρεμισμένα, δίνει τη θέση της στην κοινωνική πόλωση.

Σε αυτή την εκρηκτική συνθήκη που διαμορφώνεται, όπου η κοινωνική ειρήνη μοιάζει με ένα μακρινό παραμύθι, η κυριαρχία πετά πλέον κάθε προσωπείο και εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση. Εκμεταλλευόμενη τη συνολική μεταβατική φάση του κοινωνικού σκηνικού, κηρύσσει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και υιοθετεί πολεμική ρητορική. Σε όποιον θέλει να ακούσει, είναι εμφανές πως πίσω από κάθε εξαγγελία για περισσότερη αστυνόμευση και κάθε έκκληση για εθνική ενότητα, κρύβεται και μια πολεμική δήλωση. Η νέα φωνή της εξουσίας στάζει αίμα και το μήνυμά της είναι πως θα κρατηθεί στη ζωή πάση θυσία. Πως ένας νέος κύκλος κερδοφόρας ανάπτυξης και καπιταλιστικής συσσώρευσης θα ανοίξει, πατώντας επί πτωμάτων. Στο όνομα της επίτευξης της αιμοσταγούς αυτής ανάπτυξης , το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό σύμπλεγμα επιστρατεύει κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή του. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικαστές, μπάτσοι, επιχειρηματίες, ανθρωποφύλακες, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, με λίγα λόγια οι κάθε λογής εκφραστές και εγκάθετοι του συστήματος, τάσσονται ψυχή τε και σώματι στη διάσωση της αυτοκρατορίας του κέρδους. Καθώς οι πολιτικοί και οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες οργανώνουν τις νέες συνθήκες εξαθλίωσης μέσω της υπερ-εντατικοποίησης της εργασίας, της εξοντωτικής φορολογίας και της εμπορευματοποίησης και του τελευταίου ίχνους της ανθρώπινης ζωής, το αστυνομικό κράτος εγκαθιδρύεται με τις ευλογίες των media. Η δημόσια ζωή στρατιωτικοποιείται με τους πανταχού παρόντες μισθοφόρους της αστυνομίας, ενώ νέα αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, βιολογικές βάσεις δεδομένων και συστήματα παρακολούθησης επιστρατεύονται για την προστασία από τον εσωτερικό εχθρό που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία. Η καταστολή ανάγεται στον κεντρικό άξονα της κοινωνικής μηχανικής και διευρύνει τη στόχευσή της. Κάθε ριζοσπαστική δράση ποινικοποιείται ενώ φρονηματικές διώξεις, φυλακίσεις και πολιτικά πογκρόμ συμπληρώνουν το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Κάθε πτυχή της ζωής δέχεται επίθεση από τις μηχανιστικές λειτουργίες του κοινωνικού καθεστώτος που αναδιπλώνεται σταθερά προς μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού. Μέσα στη εμπόλεμη αυτή συνθήκη, κάθε πτυχή της ύπαρξης μετατρέπεται σε ένα άλλοτε ατομικό και άλλοτε συλλογικό πεδίο αντιπαράθεσης. Ο καθένας καλείται κάθε στιγμή να πάρει θέση.

Την ίδια στιγμή που οι κρατούντες μαζί με τους εγκάθετους πασχίζουν για να οικοδομήσουν την νέα ολοκληρωτική τάξη πραγμάτων και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ο φιλοτομαρισμός και ο φασισμός εδραιώνονται, ένας γαλαξίας ατομικών και συλλογικών πρακτικών αντίστασης αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο. Στις νύχτες και τους δρόμους των πόλεων, σε κρησφύγετα και σε κατειλημμένους δημόσιους χώρους, άνθρωποι με διαφορετικές εμπειρίες, με άλλες αφετηρίες, συντονίζονται καθώς τάσσονται στην πολύμορφη διαδικασία της κοινωνικής απελευθέρωσης. Δυναμικές αδιάλλακτες πορείες, αντάρτικες επιθέσεις, αυτο-οργανωμένες δομές αλληλεγγύης, άγριοι ακηδεμόνευτοι απεργιακοί αγώνες, συλλογικές απαλλοτριώσεις προϊόντων, σαμποτάζ, αρνήσεις πληρωμών και καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, συνθέτουν μαζί με αναρίθμητες ακόμα πρακτικές την ολότητα του μωσαϊκού μιας εν αναπτύξει επαναστατικής διαδικασίας. Μια κοινότητα ανθρώπων δομείται πάνω στη συνείδηση της ανταρσίας και προτάσσει με λόγο και με πράξεις το ότι το στοίχημα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τον εκφυλισμό της καταπίεσης ισχύει ακόμη.

Οργανικό κομμάτι αυτής της κοινότητας ανθρώπων αποτελεί και το πολύμορφο αναρχικό κίνημα στο οποίο εντάσσω τον εαυτό μου. Στη διάρκεια της πολιτικής μου πορείας, συμμετείχα σε διάφορες εκφάνσεις του αναρχικού κινήματος, αναζητώντας κάθε φορά τα μονοπάτια σκέψης και δράσης που θα συμβάλλουν με τον καλύτερο τρόπο στην ανατρεπτική διαδικασία. Μέσα από την πορεία μου αυτή, ψηλάφισα και ψηλαφώ ακόμη, τα ποικίλα κομμάτια του ψηφιδωτού των αρνήσεων που συνθέτουν το αναρχικό ανατρεπτικό όραμα. Ένα όραμα που διατήρησε ακέραιη τη διαύγεια της επαναστατικής προοπτικής τόσο μέσα στα πέτρινα χρόνια της καταστολής, όσο και στα πολύχρωμα της αφομοίωσης και του κομφορμισμού. Που διατήρησε ακέραιη την ενότητα θεωρίας και πράξης, προσωπικού και πολιτικού, απορρίπτοντας την αστική καπιταλιστική λογική η οποία κατακερματίζει την ανθρώπινη υπόσταση σε φαινομενικά ανεξάρτητους και διακριτούς τομείς.

Κουβαλώντας αυτή ακριβώς τη συνείδηση της αδιαχώριστης ενότητας μεταξύ αντίληψης και πράξης, θεωρίας και καθημερινότητας, δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα μπορούσα να αντιλαμβάνομαι ως καταπιεστική και υποδουλωτική την υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη και να μην αγωνιστώ με κάθε μέσο για την ανατροπή της. Πως θα μπορούσα να αντιλαμβάνομαι ως αλλοτριωμένες και κενές τις κυρίαρχες σχέσεις και να μην προσπαθώ να δημιουργήσω ουσιαστικές, απαλλοτριωμένες σχέσεις αλληλεγγύης με τους ανθρώπους γύρω μου. Πως θα μπορούσα να αντιλαμβάνομαι τη μισθωτή εργασία ως μια εκβιαστική διαδικασία ανισοτήτων και να μην πράττω προς την ατομική και συλλογική απελευθέρωση από αυτή.

Η επιλογή μου να απαλλοτριώσω τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί στον πλειστηριασμό του ΟΔΔΥ αποτελεί την ατομική απάντηση στο τελευταίο αυτό δίλημμα. Αρνούμενος να αναλάβω τόσο ρόλο εργάτη, όσο και αφεντικού, τόσο εκμεταλλευτή, όσο και εκμεταλλευόμενου, αποφάσισα να θέσω σε έμπρακτη εφαρμογή την εναντίωσή μου στη συνθήκη της μισθωτής εργασίας, επιτιθέμενος σε έναν παρασιτικό οργανισμό κλεπταποδοχής του κράτους.

Αν κάποιος θέλει να αντιληφθεί τα κίνητρα πίσω από αυτήν την επιλογή μου, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να αναλογιστεί την ίδια του την καθημερινότητα. Το αίσθημα κενότητας και εγκλωβισμού που δημιουργείται από την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα των ωραρίων και των προκαθορισμένων δρομολογίων. Την απομόνωση, την πλήξη, τη μοναξιά και την ανασφάλεια που νιώθει όταν εξαντλημένος μένει μόνος σπίτι του. Από το πρωινό ξύπνημα μέχρι τη νυχτερινή κατανάλωση, η ζωή συνθλίβεται μέσα στην εμπόλεμη συνθήκη του μισθωτού εκβιασμού. Και αν κάποιος θεωρήσει πως όροι όπως «εμπόλεμη συνθήκη» χρησιμοποιούνται για λόγους εντυπώσεων, αρκεί να λάβει υπόψιν του ακόμη και τις πιο μετριοπαθείς και συντηρητικές στατιστικές σχετικά με το κόστος της μισθωτής εργασίας στην ανθρώπινη ζωή, για να επιβεβαιώσει πέρα από κάθε αμφιβολία την κυριολεξία της διατύπωσης. Μόνο στην Ελλάδα, ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του κάθε τρεις μέρες. Παγκοσμίως, πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από κάποιο εργατικό ατύχημα. Και φυσικά δεν υπάρχει καμιά στατιστική για το πόσοι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψη, πόσοι έχουν οδηγηθεί στα ψυχοφάρμακα ή τα ναρκωτικά προσπαθώντας να αντιπαλέψουν την απουσία νοήματος του σχιζοειδούς κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης. Δεν υπάρχει καμιά στατιστική για τις αυτοκτονίες στις οποίες έχει οδηγήσει αυτός ο διαρκής πόλεμος χαμηλής έντασης.

Σήμερα, με την εργασία πλήρως απομυθοποιημένη, λίγοι είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική της φύση. Καθημερινά, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κάνουν πράξη την εναντίωσή τους στην ίδια την φύση της εργασίας αρνούμενοι ολοκληρωτικά ή για μερικές στιγμές τον ρόλο τους ως ανθρώπινα εξαρτήματα σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη μηχανή παραγωγής κέρδους. Τα σαμποτάζ στις γραμμές παραγωγής, οι καταστροφές στους χώρους εργασίας, οι προσποιήσεις αρρώστιας για την αποφυγή της δουλειάς, οι κλοπές από τα αφεντικά, η εσκεμμένη υποπαραγωγικότητα, οι ληστρικές επιδρομές στον συσσωρευμένο πλούτο, αποτελούν εκφράσεις της κοινής αποστροφής που δημιουργείται για την εργασία, σε όποιον έχει δουλέψει έστω και μια ώρα στη ζωή του. Πρακτικές αντίστασης σε μια διαδικασία που εκφυλίζει την ανθρώπινη ύπαρξη σε μια σειρά από αυτοματοποιημένες κινήσεις και σκέψεις.

Αυτά είναι λοιπόν τα κίνητρα αυτής της πράξης μου.

Βρίσκομαι εδώ για να δικαστώ ως ληστής, από ένα δικαστήριο που υπό τον μανδύα της ηθικότητας και του δικαίου, αναλαμβάνει την νομιμοποίηση ενός κοινωνικού καθεστώτος που συστηματικά και ανελέητα καταληστεύει τους ανθρώπους από την ίδια τους την ύπαρξη. Ενός δικαστηρίου του οποίου η ουσία της ύπαρξής του είναι η διατήρηση και η διαιώνιση της καταπίεσης και των ανισοτήτων. Βρίσκομαι εδώ για να δικαστώ ως κίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο, ενώπιον μιας δικαιοσύνης η οποία σταθερά προτιμά να εξαντλεί τη σκληρότητα και το μένος της πάνω σε κάθε περιθωριοποιημένο, σε κάθε απόκληρο, σε κάθε ξένο. Μιας δικαιοσύνης της οποίας η αποστολή είναι να βάλει τον τελευταίο λίθο στο οχυρό του τρόμου που χτίζει γύρω της η κυριαρχία. Που ποινικοποιεί φιλικές και συντροφικές σχέσεις, που ρίχνει βαρύτατες καταδίκες σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, που θεσπίζει νέα αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα που θα χωρούν τους πάντες, που διώκει ανθρώπους για την πολιτική τους ταυτότητα.

Στέκομαι εδώ ως αναρχικός και επαναστατημένος άνθρωπος, απέναντι και ενάντια σε αυτή τη δικαιοσύνη σας. Απέναντι και ενάντια στο σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού συμπλέγματος που είναι ο ορισμός της βαρβαρότητας και του οποίου είστε εκφραστές.

Στέκομαι εδώ για την απόφασή μου να αποδεσμεύσω τον εαυτό μου από αυτήν την εξαθλιωτική και απονεκρωμένη πραγματικότητα που πασάρεται ως ηθική και νόμιμη.

Εν τέλει, στέκομαι εδώ γιατί συνειδητά επέλεξα να κλέψω χρόνο από την παραγωγική διαδικασία και χρήματα από τον κρατικό μηχανισμό, ώστε να τα διαθέσω για την οριστική καταστροφή και των δύο.

Για την επιλογή μου αυτή, δηλώνω απερίφραστα αμετανόητος.

Ράμι Συριανός

28/5/2011

To παρακάτω κείμενο αποτελεί  μια κριτική  τοποθέτηση στο φοιτητικό κίνημα και τον κοινωνική ταυτότητα του φοιτητή και τους αγώνες του μέσα από την εμπειρία την ισπανικής πραγματικότητας.

Continue reading Δεν θέλουμε να είμαστε φοιτητές! Είμαστε ταραχοποιοί! [Ανώνυμη προκήρυξη] →

Αυτό το κείμενο προέρχεται από την μπροσούρα «DE FLORES Y TIESTOS» και δημοσιεύθηκε στην Ισπανία από τις Ediciones Frombola. Είναι ένα αναλυτικό χρονολόγιο των γεγονότων που συνέβησαν του καλοκαίρι του 2011 στην κοιλάδα της Val di Susa, στην Ιταλία. Πρόκειται για ακόμη μια προσπάθεια του τοπικού κινήματος NO-TAV και άλλων αλληλέγγυων, που ήρθανε από όλη την Ιταλία και άλλες γειτονικές χώρες, για να σταματήσουν την καταστροφική κατασκευή του Τρένου Υψηλής Ταχύτητας που θα ένωνε το Τορίνο με τη Λυών.

[PDF] louloudia_booklet

ΑΠΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΓΛΑΣΤΡΕΣ

Ο κόσμος που είναι στην εξουσία δεν θα εξαφανιστεί εκούσια. Το να δίνουμε λουλούδια στους μπάτσους απλά δε λειτουργεί. Αυτές τις ιδέες τις ενθαρρύνει η εξουσιαστική τάξη, δεν υπάρχει τίποτα που να τους αρέσει περισσότερο από την “αγάπη” και την έλλειψη βίας. Ο μόνος τρόπος που θα μου άρεσε να δώσουν λουλούδια στους μπάτσους θα ήταν σε μία γλάστρα και από ένα ψηλό παράθυρο.

William S. Burroughs

Η κατάσταση στη Val di Susa, στα βόρεια της Ιταλίας, που αναθερμαίνεται μετά την 27 Ιουνίου, οδηγείται στην βιαστική εκκένωση της anti-TAV (Τρένο Υψηλής Ταχύτητας) κατασκήνωσης που ονομάζεται «Libera Repubblica della Maddalena» και είχε ανεγερθεί κάποια στιγμή (μαζί με μερικά οδοφράγματα) σαν μια απόπειρα διακοπής, ή τουλάχιστον καθυστέρησης της καινούριας κατασκευής του Τρένου Υψηλής Ταχύτητας, που θα ένωνε το Τορίνο με τη Λυών. Επειδή το ιταλικό κράτος δεν ήθελε να χάσει τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – η οποία στην πραγματικότητα καλύπτει ένα μικρό ποσοστό του κόστους των καταστροφικών αυτών έργων, αλλά δεν παύει να’ ναι χρήμα για το οποίο τρέχουν τα σάλια όλων των εμπλεκόμενων πολιτικών και επιχειρηματιών – έστειλε στα βουνά της περιοχής περίπου 2.000 μπάτσους, για να σπάσουν τα οδοφράγματα και να απομακρύνουν με την βία τον κόσμο της κατασκήνωσης. Χρησιμοποίησαν τα γκλομπ τους αλλά και τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων, εκτοξευτήρες νερού, ακόμα και εκσκαπτικά μηχανήματα, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των κατοίκων της περιοχής και των αλληλέγγυων που είχαν έρθει απ’ όλη την Ιταλία, οι οποίοι μέχρι τότε εναντιώνονταν στα έργα με την παρουσία τους και μόνο.

Ουσιαστικά, ο κόσμος δεν άργησε να απαντήσει στην τόσο άγρια έφοδο των δυνάμεων καταστολής, χρησιμοποιώντας πέτρες, καρέκλες και οτιδήποτε άλλο βρισκόταν γύρω του, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις φωτογραφίες της εκκένωσης που δημοσιεύτηκαν σε εγχώριες και διεθνείς εφημερίδες. Ακόμα και αν οι μπάτσοι τα βρήκαν σκούρα – ειδικά με τη γνωστή τέχνη του πετροπόλεμου στην οποία κατέφυγαν τόσο νέοι όσο και μεγάλοι – κατάφεραν τελικά, ως σωστοί φύλακες του κράτους και του κεφαλαίου, να σπάσουν όλα τα οδοφράγματα, να καταστρέψουν την κατασκήνωση καθώς και να καταλάβουν ακολουθώντας στρατηγική στρατού μια κοντινή περιοχή στην οποία θα άνοιγαν το βουνό για να φτιάξουν το πρώτο τούνελ των έργων. Όσοι αντιστάθηκαν μέχρι τέλους δεν μπόρεσαν παρά να φύγουν ακολουθώντας τα μονοπάτια του βουνού, προκειμένου να απομακρυνθούν από τα εμετικά δακρυγόνα που είχαν κατακλύσει την ατμόσφαιρα της περιοχής για μέρες ολόκληρες.

Μέσω ενός καλέσματος για παν-ιταλική πορεία την επόμενη Κυριακή 3 Ιούλιου, και με την πρόταση του αποκλεισμού και της κατάληψης της περιοχής που είχανε καταλάβει με στρατιωτικές μεθοδεύσεις οι αστυνομικές δυνάμεις, σταδιακά ζυμώθηκε το τοπικό κίνημα ενάντια στα έργα για το τρένο υψηλής ταχύτητας (NO-TAV) με τους αλληλέγγυους που ήταν ήδη εκεί και με όσους κατέφθαναν σιγά-σιγά απ’ όλη την Ιταλία και από γειτονικές χώρες. Όταν έφτασε η μέρα της πορείας, η ιδέα ήταν να περικυκλώσουν τα έργα για να κατεδαφίσουν τους μεταλλικούς φράκτες και να διώξουν τα τσουτσέκια· ακολουθώντας το παράδειγμα του Venaus του 2005¹.

Πέρα από τη σχολαστική δουλειά της προετοιμασίας και της αναγνώρισης του εδάφους που πραγματοποιήθηκε τους προηγούμενους μήνες, καθοριστικής σημασίας ήταν η συμμετοχή των κατοίκων της κοιλάδας – ακόμη και μεγαλύτερων, των οποίων η ηλικία δεν τους απέτρεψε από το να ΄ναι μαχητικοί, το αντίθετο μάλιστα!- αφού πλέον εμπλέκονταν τόσο στις συγκρούσεις όσο και στην οργανωτική στήριξη, καθοδηγώντας τους αλληλέγγυους (που δεν γνώριζαν την περιοχή) μέσω του δάσους και των μονοπατιών του βουνού, συμβάλλοντας στο να περικυκλωθούν περισσότεροι από 2.000 μπάτσοι. Αξίζει να επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια εκείνων των εβδομάδων ισχυροποιήθηκε σημαντικά ένας βασικός παράγοντας για την επιτάχυνση αγώνων τέτοιου τύπου: ο απόλυτος συντονισμός της αντίστασης και των επιθέσεων με τους ντόπιους κατοίκους της Val di Susa. Μερικοί αναρχικοί μιλάνε για μία ζωντανή και στέρεα αλληλεγγύη, τονίζοντας πως η αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου αριθμού ντόπιων κατοίκων έχει γίνει ξεκάθαρη στις συνελεύσεις· μάλιστα ακούστηκαν απόψεις τόσο ριζοσπαστικές που οι σύντροφοι δεν ένιωσαν την «υποχρέωση» να τοποθετηθούν, αφού είχαν καλυφθεί από τα λεγόμενα των ντόπιων. Επίσης αναφέρουν ότι, αφενός, χωρίς τους ντόπιους δεν θα μπορούσαν να γίνουν και πολλά και αφετέρου, το σημαντικότερο, ότι οι ντόπιοι αντιλήφθηκαν πως δεν θα ήταν δυνατόν να κερδίσουν αυτή τη μάχη χωρίς τους αναρχικούς και τους υπόλοιπους απείθαρχους.

Ακουγόταν για 50.000 ως 70.000 άτομα στην πορεία της 3 Ιουλίου, ενώ οι πρόεδροι της αστυνομίας – ελαχιστοποιώντας, και αποκρύπτοντας, όπως πάντα, τη δύναμη των διαδηλώσεων για να εξουδετερώσουν το παράδειγμα ενός αναγκαίου και πραγματοποιήσιμου αγώνα – δήλωναν ότι δεν υπήρχαν περισσότεροι από 6.000 διαδηλωτές. Έστω και έτσι, το Κράτος είχε οργανωθεί πολύ καλά για να καταστείλει τη θέληση του κόσμου να αποκλείσει και να καταλάβει την περιοχή στην οποία γίνονταν τα έργα. Τα ελικόπτερα βούιζαν πάνω από την κοιλάδα, προσπαθώντας να ελέγξουν από κοντά τους απείθαρχους (ακόμα και μέσω της χρήσης πυροτεχνικής ρουκέτας!) και ακολουθώντας κατά γράμμα τις προτάσεις της αναφοράς «UΟ2020»² του ΝΑΤΟ σε σχέση με την ψηφιακή απομόνωση των εκάστοτε περιοχών σε περίπτωση εξεγέρσεων, απενεργοποίησαν όλες τις τηλεφωνικές γραμμές. Υπήρξαν επίσης ισχυρές παρεμβάσεις στα walkie-talkies, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη χρήση των πιο βασικών συσκευών επικοινωνίας μεταξύ των συντρόφων. Εν τω μεταξύ, πέρα από τις αμέτρητες διμοιρίες των ΜΑΤ, που αποτελούνταν από διαφορετικά σώματα της ιταλικής αστυνομίας (Carabinieri, Guardia di Finanza, Policia καθώς και από την ομάδα των DIGOS³), μεταφέρθηκαν με ελικόπτερα από την Καλαβρία και τη Σαρδηνία Carabinieri από τους εξειδικευμένους πυρήνες των «Cacciatori» (κυνηγοί)· επίλεκτα σώματα με στολές καμουφλάζ που επόπτευαν τα βουνά λίγες μέρες πριν την πορεία, σταματώντας, κάνοντας εξακριβώσεις στοιχείων και εκφοβίζοντας τους ανθρώπους που βρίσκονταν στα μονοπάτια. Σε γενικές γραμμές όμως, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή τη φορά οι δυνάμεις καταστολής παίζανε έξυπνα το παιχνίδι της στρατιωτικοποίησης: στρατιωτικοποίησαν δηλαδή σε ένα μικρό βαθμό την ευρύτερη περιοχή, σε αντίθεση με το πώς κινήθηκαν στην κοιλάδα το 2005 (όταν έγινε η κατασκήνωση), όπου η καταστολή, οι συγκρούσεις και η επανάκτηση του εδάφους των έργων του Venaus, τα checkpoints και τα ασταμάτητα ψαξίματα (τα οποία πραγματοποιούνταν κάθε φορά που κάποιος έβγαινε από το χωριό του ή επέστρεφε σε αυτό) είχαν εξοργίσει τους ντόπιους κατοίκους. Μια ‘ήπια’ στρατιωτικοποίηση, που στις 29 Ιουνίου στην Venaria Reale, στην περιοχή του Τορίνο, άφησε πίσω τον πρώτο της νεκρό, όταν μια κλούβα των Carabinieri, που πήγαινε στην Val Susa, πάτησε μια γυναίκα 65 ετών, βγαίνοντας από ένα βενζινάδικο.

Όπως είχε ήδη συμβεί κατά την εκκένωση της κατασκήνωσης και των οδοφραγμάτων της «Libera Repubblica della Maddalena», μόλις οι διαδηλωτές της 3 Ιουλίου άρχισαν να πλησιάζουν τους φράχτες του παραστρατιωτικού αποκλεισμού, υπήρξε άμεση χρήση μεγάλης ποσότητας δακρυγόνων. Βέβαια, αξίζει να επικεντρωθούμε στη χρήση αυτού του αερίου, αφού πλέον πρόκειται για ένα αέριο πολέμου τόσο τοξικό που, εκτός του ότι είναι καρκινογόνο, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και αιφνίδιες αποβολές στις εγκύους. Τέτοιου είδους δακρυγόνα χρησιμοποιούνταν σαν πραγματικές σφαίρες επί έξι ώρες συγκρούσεων, αφού οι ρίψεις τους γίνονταν σχεδόν πάντα οριζόντια , στοχεύοντας κατευθείαν στα σώματα του κόσμου, προκειμένου να προκαλέσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο πόνο και περισσότερους τραυματίες… όπως πάντα· μένοντας πιστοί, δηλαδή, στις παραδοσιακές τακτικές της αστυνομίας σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εποχές. Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι τόσο τα δακρυγόνα όσο και οι κρότου λάμψης προκάλεσαν αλλεπάλληλες πυρκαγιές στα δάση, γύρω από τις θέσεις των αστυνομικών δυνάμεων· δάση τα οποία διασώθηκαν χάρη στους διαδηλωτές που έτρεχαν με πυροσβεστήρες από τη μια μεριά στην άλλη, σβήνοντας τις φλόγες που προκλήθηκαν από τα δακρυγόνα που είχαν πέσει στα αγριόχορτα. Η ειρωνεία της υπόθεσης, βέβαια, βρίσκεται στο ότι την ίδια στιγμή οι πυροσβέστες, παραπεταγμένοι πίσω από τις αστυνομικές δυνάμεις, επέμεναν να καταστέλλουν τους διαδηλωτές, χρησιμοποιώντας τους εκτοξευτήρες νερού στην υπηρεσία των μπάτσων.

Εμπειρίες όπως η ελληνική, ανάμεσα σε άλλες, μας μαθαίνουν τη χρήση του Maalox (ένα ιατρικό αντιόξινο) για την ελαχιστοποίηση των επιδράσεων των δακρυγόνων: διαλυμένο στο νερό, στην Val di Susa, το χρησιμοποιούσαν τόσο για να καθαρίσουν τα μάτια και να μειώσουν τον πόνο που είχαν προκαλέσει τα αέρια, όσο και για να προστατεύσουν το ακάλυπτο από τη μάσκα δέρμα που ήταν έκθετο στο κάψιμο των αερίων. Προφανώς, η προετοιμασία των μπουκαλιών του Maalox ήταν μία από τις πολλές απαραίτητες δουλειές που αναλάμβανε ο κόσμος που δεν βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές, δουλειές χωρίς τις οποίες οι συγκρούσεις δε θα μπορούσαν να διαρκέσουν πολλή ώρα και μερικές φορές ούτε καν να ξεκινήσουν. Δουλειές που επιτρέπουν την δράση. Ελαφριές δουλειές που αναδεικνύουν μια ενότητα και μια αλληλεγγύη που θυμίζουν άλλες εποχές, μα στην πραγματικότητα πρέπει να ανακαλυφθούν ξανά, να αναστηθούν.

Εξαρχής χτίστηκε μια σχέση αλληλεγγύης με τους κρατούμενους: ενώ οι αντιπρόσωποι της εξουσίας – από τους επικεφαλής της αστυνομίας μέχρι τον καραγκιόζη που βρίσκεται στη θέση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τους δημοσιογράφους, τα στελέχη κάποιων κομμάτων, και τα παπαγαλάκια της εξουσίας – έκαναν λόγο για ‘black-block’, ‘μπαχαλάκηδες’ που εισέβαλαν ετσιθελικά στην κοιλάδα και «παραστρατιωτικές οργανώσεις», οι κάτοικοι της Val di Susa υπερασπίσθηκαν (και ακόμα υπερασπίζονται) τους κρατούμενους, και όσους συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Είναι το κράτος ο μόνος υπαίτιος της στρατιωτικοποίησης του εδάφους, είναι οι εξουσιαστές αυτοί που απείλησαν συνέλαβαν και βασάνισαν κόσμο, όπως άλλωστε αποδεικνύει η υπόθεση του Fabiano, ενός από τους πέντε συντρόφους που κατέληξε στα νύχια των μπάτσων κατά τις συγκρούσεις. Σε ένα βίντεο που τραβήχτηκε στο νοσοκομείο, ο Fabiano λέει πως όταν βρέθηκε κάτω από τα γκλομπ, προσπάθησε να καλύψει το κεφάλι του από τα χτυπήματα. Όμως δεν μπόρεσε ν΄ αντισταθεί πολύ ώρα, αφού μέσα σε λίγα λεπτά δέκα μπάτσοι κατάφεραν να του σπάσουν το χέρι, με σκοπό στη συνέχεια να χτυπήσουν και να ποδοπατήσουν το απροστάτευτο κεφάλι του. Ένας μπάτσος κατάλαβε τη σοβαρότητα των τραυμάτων του και διέταξε να τον μεταφέρουν στην αποθήκη των δακρυγόνων, όπου βρίσκονταν μερικά φορεία. Στα 150 μέτρα που χώριζαν το σημείο στο οποίο τον πιάσανε από την αποθήκη, ο Fabiano αναφέρει πως είδε κουκουλοφόρους στρατιώτες να τον φτύνουν, να τον βρίζουν, να τον χτυπάνε και να τον ποδοπατούν σε όλο του το σώμα του και ειδικά στους όρχεις, μαζί με άλλα μέλη των αστυνομικών σωμάτων. Μέσα στην αποθήκη, ένας γιατρός συγκράτησε για λίγη ώρα τους μπάτσους, αλλά έτσι και αλλιώς, ενώ ήταν ξαπλωμένος και έχανε αίμα, κάποιος από αυτούς του έσπασε τη μύτη με ένα μεταλλικό σωλήνα. Ακολούθησαν απειλές ότι θα τον σκότωναν και δε θα τον πήγαιναν στα επείγοντα, ενώ ταυτόχρονα τον κλωτσούσαν ασταμάτητα κάτω απ’ το φορείο. Καθώς τον έβλεπαν μπάτσοι που έμπαιναν στην αποθήκη επειδή είχαν προσβληθεί από τα δακρυγόνα, τον έφτυναν και τον χτυπούσαν, ενώ έφτασαν στο σημείο να ρίξουν πάνω του ένα ποτήρι με ούρα. Σταμάτησαν τα βασανιστήρια μόνο όταν δύο μέλη της ομάδας DIGOS μπήκαν και διέταξαν: «Φτάνει. Δεν πρέπει να τον χτυπήσουμε άλλο επειδή υπάρχουν κάμερες απ’ έξω.» Εκείνη τη στιγμή όμως μπήκε ένας αξιωματικός που είπε ότι τα φορεία προορίζονταν για τους συναδέλφους του, και διέταξε τέσσερα απ’ τα τσιράκια του να τον μεταφέρουν έξω και να τον αφήσουν στο έδαφος, όπου και παρέμεινε για τις επόμενες τρεις ώρες εκτεθειμένος στον ήλιο, επειδή προφανώς ακόμα και η σκιά προοριζόταν για τους τραμπούκους με τις στολές. Όταν κατέφτασαν τα ασθενοφόρα, οι μπάτσοι όχι μόνο απέκρυψαν ότι υπήρχε ένας τραυματίας, αλλά λέγανε και ψέματα στον Fabiano ότι τα ασθενοφόρα είχανε φύγει, μέχρι τη στιγμή που ένας νοσοκόμος τον είδε κατά τύχη – τον έκρυβαν πίσω από μια γραμμή μπάτσων για να μην τον τραβήξουν οι κάμερες – και τον έστειλε στο νοσοκομείο.

Είναι ξεκάθαρες οι διαφορές της σκοπιμότητας των διαδηλωτών που κράτησαν όμηρο για λίγη ώρα έναν Carabiniere (και λίγο αργότερα τον επέστρεψαν πίσω στα αφεντικά του) με την αιχμαλωσία του Fabiano· η τελευταία άλλωστε συνέπεσε με την προφυλάκιση τεσσάρων ακόμη συντρόφων, στους οποίους δεν ορίζονταν σωστά τα φάρμακα,και σήμερα βρίσκονται σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που πραγματοποιούνται τέτοια βασανιστήρια και τόσο άγρια καταστολή, αλλά φαίνεται πως ο κόσμος της Val di Susa, σε αντίθεση με άλλον κόσμο, επιμένει να αντιστέκεται. Γνωρίζουν ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός. Βέβαια αυτό το γνωρίζουν (καλύτερα από τον καθένα, μάλιστα!) και οι 200 μπάτσοι που τραυματίστηκαν στις 3 Ιουλίου ένα ποσοστό, δηλαδή, γύρω στο 10% των αστυνομικών δυνάμεων που ήταν παρούσες εκείνη τη μέρα.

Καθώς ο Ιούλιος πλησιάζει στο τέλος του, στην Val di Susa υπάρχει μια διεθνής κατασκήνωση η οποία προσελκύει ακόμα περισσότερο αλληλέγγυο κόσμο. Πραγματοποιούνται δράσεις μέρα-νύχτα, και γίνονται καθημερινά συγκρούσεις. Όλα έδειχναν πως θα’ ναι ένα μακρύ καλοκαίρι… Ούτε ο κόσμος της κοιλάδας, ούτε οι αλληλέγγυοι που σπεύδουν από γειτονικές ή μακρινές περιοχές, σκοπεύουν να χάσουν αυτή τη μάχη. Ίσως υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτήν την κοιλάδα. Ίσως προηγήθηκαν πολλά χρόνια ζύμωσης και αγώνα προκειμένου να προστατευτούν αυτά τα βουνά και να χτυπηθεί το κατεστημένο. Ίσως ακόμη περισσότερες συνειδήσεις ξυπνούν όταν καταλαμβάνεται και στρατιωτικοποιείται μια ολόκληρη κοιλάδα από αστυνομικές δυνάμεις. Ίσως οι απειλές μας «βοηθήσουν» να δούμε καθαρά τον υπάρχοντα κοινωνικό πόλεμο: απειλές τις οποίες δέχτηκαν πολλά άτομα που επέμειναν, συνεχείς εξακριβώσεις λίγες μέρες πριν την πορεία της 3 Ιουλίου και πάνω απ’ όλα σεξουαλικές απειλές προς τις γυναίκες που για κακή τους τύχη πέτυχαν τους μπάτσους στα βουνά, ίδιες απειλές με αυτές τις οποίες καταγγέλλει στις 5 Ιουλίου μία κοπέλα από συλλογικότητα αντιπληροφόρησης της Alessandria μαζί με άλλες κλασικές απειλές θανάτου, όταν αυτή και οι σύντροφοί της υπέμειναν μια πολύωρη εξακρίβωση. Ίσως είναι γεγονός ότι και η ιταλική κυβέρνηση εδώ και καιρό απειλεί ότι θα χρησιμοποιήσει το στρατό για να λήξει το θέμα μια και καλή με όσους εναντιώνονται στα έργα της Val di Susa για το τρένο υψηλής ταχύτητας, όπως είχε συμβεί στη Νάπολη, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, σε οποιαδήποτε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ίσως είναι γεγονός ακόμη, ότι η κυβέρνηση κράτησε το λόγο της, και στις 19 Ιουλίου μετέφερε 150 Alpini (στρατιώτες με τεθωρακισμένα οχήματα και ειδικά κράνη και ασπίδες) σε φόρμα από τους άθλους τους στο Αφγανιστάν. Ίσως να’ ναι και ένας συνδυασμός απ’ όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι βλέπουμε τις αστραπές από μια καταιγίδα που ξεσπάει… και όχι μόνο στην Val di Susa.

Χώρα των Βάσκων

25 Ιουλίου του 2011

Το ακόλουθο κείμενο  γράφτηκε και μοιράστηκε από την ομάδα taller de investigaciones subversivas UHP (εργαστήρι ανατρεπτικών ερευνών), ως παρέμβαση σε συνέδριο που έλαβε χώρα στο πανεπιστήμιο της  Γρανάδας γύρω στο 2003 με θέμα τη σχέση ψυχικής ασθένειας και εργασίας.

Continue reading Ενάντια στην εμπορευματοποίηση του πόνου (από τους ψυχιατρικοποιημένους αγωνιστές) →

Σημείωση του μεταφραστή: Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2011, και έχει παρθεί εδώ και πλέον ένα χρόνο, από την επαναστατική οργάνωση Células Autónomas de la Revolución Inmediata, CARI, (Αυτόνομοι Πυρήνες Άμεσης Επανάστασης). Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό από τα γεγονότα με τα οποία συνδέεται, όπως για παράδειγμα, οι παραπομές στην ελληνική πραγματικότητα. Continue reading Συνέντευξη της μεξικάνικης οργάνωσης Células Autónomas de la Revolución Inmediata(CARI) →